Met onderkoelde humor maken Thomas Beijer en Laetitia Gerards optimaal contact met hun publiek

Een van de belangrijkste voorwaarden voor een geslaagd liedrecital is het contact met het publiek. Omdat de vorm zo intiem is, moet er een soort wisselwerking ontstaan met je toehoorders, zodat je als uitvoerders wat terugkrijgt. Klank en klankbord moeten elkaar versterken zogezegd.

In de kleine ruimte van de Muziekhaven in Zaandam ontstond dat contact tussen een dertigtal ­bezoekers en sopraan Laetitia Gerards en pianist Thomas Beijer als vanzelf. Mede doordat Beijer met onderkoelde humor en uit de losse pols de programmaonderdelen toelichtte, daarbij soms met zichtbaar plezier geholpen door Gerards. Van de gewijde, bijna heilige sfeer op sommige über-serieuze recitals was hier absoluut geen sprake.

De oud-katholieke Maria Magdalenakerk aan het Papenpad, een zogeheten schuurkerk waar op zondag nog steeds diensten zijn, werd twee jaar terug gekocht door het violistenechtpaar Maria Milstein en Mathieu van Bellen. Ze creëerden een stiltehaven voor musici om er in alle rust programma’s en concerten te kunnen voorbereiden.

Eerste zomerserie

Vorige zomer werd deze unieke repetitieruimte, geholpen door de pandemische omstandigheden, een heus concertzaaltje. Die eerste zomerserie met een keur aan Nederlandse musici was erg geslaagd en smaakte naar meer. Deze zomer mocht Thomas Beijer als gastprogrammeur een tiental concerten rond het thema ‘Muziek en literatuur’ samenstellen.

Het programma van vrijdag liep fraai van Poulenc via Weill naar de Amerikanen Barber en Bolcom met als tussenstation een echte Beijer. Zijn cyclus A Lock Without a Key werd door Beijer tijdens de lockdown geschreven voor Gerards, met wie hij samenwoont. De sopraan gaf tijdens het scheppingsproces commentaar op tekst en muziek, en zo ontstonden vijf geestige liederen, die zich prima staande hielden tussen die van ­Beijers beroemde voorgangers.

In Dedigitise Now werd de huidhonger in de zoomwereld van vorig jaar mooi opgeroepen, en in A Little Red List racete Gerards met flair door een lijst van met uitsterven bedreigde dieren. In het relativerende Plenty of Parsley (‘Er zal altijd genoeg peterselie zijn’) riep Beijer een vrolijke en ritmische wereld à la Bernstein op. De componist ­Beijer heeft duidelijk niets op met de lange postludes waarmee Schumann zijn liederen pleegt af te sluiten. Pats, boem, afgelopen! Heerlijk.

Een feestje

Gerards was op haar allerbest in het hallucinerende Youkali (Luilekkerland) van Kurt Weill. Fraai hoe zij en Beijer in dat lekkere habanera-ritme leunden en de hunkering naar die imaginaire wereld opriepen. Ook in Solitary Hotel van Samuel Barber, op een tekst uit James Joyce’s Ulysses, kwam de theaterpersoonlijkheid van Gerards als vanzelf bovendrijven.

Mooi ook om de meer populaire Poulenc, die immers voor Yvonne Printemps dat prachtige Les chemins de l’amour schreef, hier naar voren te halen. Poulencs voorliefde voor Edith Piaf etaleerde Beijer met overgave in Improvisation nr. 15. En dat we de cabaretsongs van Bolcom niet vaker horen is onbegrijpelijk. Beijer en Gerards maakten een feestje van Black Max, Amor en Toothbrush Time.

Lees ook:

Violistenechtpaar biedt podium aan thuiszittende musici en zet eigen kerk in als concertzaal

Een heuse concertserie, dat was eigenlijk niet de bedoeling. Maar vanaf morgen organiseren violisten Maria Milstein en Mathieu van Bellen achttien zomerconcerten in hun eigen MuziekHaven in Zaandam.