Met een vrouw kun je praten

“Als je samenleeft met een man”, zegt een van de geïnterviewde vrouwen, “blijft eigenlijk altijd alles bij het oude. Er verandert niets. Met een vrouw kun je praten en vervolgens ook iets veranderen. Dan ontwikkelt zich iets.”

Het boek is min of meer voortgevloeid uit Binkerts eerste interviewbundel, vertaald als 'De helft ligt nog voor me - Vrouwen rond de veertig maken de balans op'. Uitgangspunt daarvan was de vraag in hoeverre deze vrouwen hun idealen, hun talenten, hadden gerealiseerd. Het was Dörthe Binkert daarbij opgevallen hoe vaak zij verzuchtten: “Er moet toch iets bestaan tussen alleen zijn en, al dan niet getrouwd, samenleven met een man.”

Dat inspireerde Binkert tot gesprekken met vrouwen die met andere vrouwen samenwonen: zussen, vriendinnen, lesbische paren, moeders en dochters. Niet dat daar nooit eens een kwaad woord valt of dat het louter verbintenissen voor de eeuwigheid betreft, maar noodoplossingen voor het geval er even geen man voorhanden is, zijn het zeker niet.

Er staan heel interessante gesprekken in dit boek, zoals dat met de drie bejaarde zusters (92, 87 en 85 jaar) die sinds het begin van de eeuw wonen in het huis waarin ze geboren zijn. Of het verhaal van de 26-jarige tweelingzusjes, van wie de een zegt het heel erg te vinden wanneer haar ouders of haar vriend zouden sterven, maar eigenlijk niet te willen blijven leven als haar zusje dood zou gaan. Of dat van de 43-jarige Kathrin, die met haar moeder en dochtertje, geboren uit haar relatie met een Afrikaanse vriend, onder één dak woont.

Dit tweede boek heeft een veel opgewekter toon dan haar eerste, dat in mijn ogen - de schrijfster, destijds op bezoek in Amsterdam, was dat niet met mij eens - een wat treurige indruk maakte. Om met Binkert te spreken: het gaat in haar nieuwe boek om 'fantasierijke varianten' op het thema samenwonen.