Met de groenteboer rende ik achter de flamingo’s aan

Ons hotel in Tozeur had een binnenplaats die in de vroege ochtend werd overgenomen door blauwkoppige mussen. Ze zaten op de muur of in de klimop en maakten voortdurend duikvluchten naar de overkant. Op weg naar de ontbijtruimte keek ik er met onze zoon bewonderend naar. Op de binnenplaats was het nog helemaal donker. Boven ons zagen we de langzaam blauw wordende ochtendlucht.

Terug in Carthago bleven me vreemd genoeg vooral die mussen bij. Niet de passerende dromedarissen in de woestijn, niet de oases met palmbomen of de zonsondergang tegen de achtergrond van de restanten van een Star Wars-decor.

Nu was die zonsondergang ook grotendeels aan ons voorbijgegaan. We hadden twee uur lang over een hobbelige zandweg gereden om er te komen. Eenmaal daar ontdekten onze kinderen dat de duinpan een soort glijbaan was. Sneller dan ­verwacht roetsjten ze naar beneden. Het lukte ze alleen niet om zelfstandig weer omhoog te komen. Terwijl we ze daarbij hielpen, keken we af en toe over onze schouder naar de mandarijnkleurige zon. Dit was het moment. Maar wij waren met onze kinderen in de weer.

‘We are the sexy chica’s’

Eenmaal met z’n allen weer boven, was de zon net onder. Het werd meteen koud. Onze zoon begon in het zand te graven en ontdekte een bierblikjesgraf. Met een grote tas vol lege blikjes reden we in het donker terug naar Tozeur.

Onze Tunesische chauffeur, die voor we weggingen nog had gebeden op een tapijtje in de woestijn en die we op de heenweg hadden leren kennen als een zeer vrome man, zette een cd op. Het was een Amerikaans liedje. Er werd heel helder gezongen, dus de tekst was goed verstaanbaar, ik denk ook voor onze dochter: ‘We are the sexy chica’s, the sexy sexy chica’s’. Het ging in het nummer veel over lichamelijke aantrekkingskracht. De chauffeur bewoog zijn hoofd op het ritme van de ­muziek. Af en toe humde hij mee met de tekst.

Rozegekleurde lucht

De dag daarna gingen we terug naar huis. Nog denkend aan de blauwkoppige mussen, wandelde ik in Carthago naar de groenteboer. Die bevindt zich vlak bij de zee. Eerst wist ik niet goed wat ik zag. De lucht boven het azuurblauwe water was ineens roze. Waren dat nou flamingo’s? Een groepje kinderen rende opgewonden naar de zee. Ik ging achter ze aan. Ook de groenteboer begon te hollen.

Nog altijd wist ik niet helemaal zeker of ik het wel goed gezien had, zo onwerkelijk was het beeld geweest, en ook: zo mooi. “Wat waren dat voor vogels?”, vroeg ik aan de groenteboer. Ik wilde namelijk dat hij het zei.

Ze vlogen inmiddels zo ver weg, dat het net zo goed meeuwen konden zijn. “Roze flamingo’s”, antwoordde hij. “Heel bijzonder.”