Meiden in noodopvang spelen zichzelf in bijzondere film ‘La mif’

Regie: Fred Baillif
Met Charlie Areddy, Kassia Da Costa, Amandine Golay
★★★

Autodidact Fred Baillif maakte op basis van eigen ervaringen in de jeugdopvang en met de hulp van een amateurcast dit ontroerende drama over meiden in een opvanghuis in Genève.

Baillif weeft La mif (straattaal voor ‘de familie’) als het ware rond een gebeurtenis in het begin van de film, wanneer het opvanghuis nog een mix van jongens en meiden herbergt. Audrey is net drie maanden officieel volwassen maar wordt in bed betrapt met een veertienjarige jongen. Dat brengt de stagiaire die nachtdienst heeft in een lastig parket: volgens de regels moet ze nu de politie bellen en dat doet ze dan ook. De directrice zegt de volgende ochtend dat de stagiaire eerst haar had moeten bellen. Maar het is te laat. De wielen zijn in beweging gezet. Een van de gevolgen zal zijn dat er geen jongens meer worden opgevangen.

Daaromheen introduceert Baillif tot iets meer dan de helft van de film de meiden individueel, vooral door ze te laten vertellen over waarom ze daar zitten. Schijnbaar onvermijdelijk – maar daarom niet minder walgelijk – is het seksueel misbruik door vaders. Maar ook betrokkenheid bij een tragisch ongeluk kan een reden zijn voor tijdelijke uithuisplaatsing. Een tragedie heeft nooit maar één kant: een moeder probeert haar net uit huis geplaatste dochter terug te halen, maar ze zit daar vanwege haar vader. Ook de moeder betaalt de prijs voor zijn gedrag.

Die gelaagde problematiek legt La mif moeiteloos op tafel. Ongetwijfeld iets te soepel volgens sommigen, maar je kunt je afvragen hoeveel realisme je kwijt kunt in zo’n film. Ook de vederlichte soundtrack relativeert de tragedies hier en daar, maar dat doet niet af aan de ernst van de verhalen die de meiden vertellen.

Het drama is fictief, maar de meiden blijven dicht bij zichzelf. Dat maakt La mif tot een bijzondere film. Spelen met beeld doet de film nauwelijks. Toch is La mif zeker de moeite waard: vorig jaar won de film op de Berlinale de Generation 14Plus Grand Prix voor Beste Film.