PoëzieJanita Monna
Maxime Garcia Diaz kneedt verontrustende teksten over het online leven
Maxime Garcia Diaz stelt prangende vragen bij en over het leven online.
Ik had de bundel van Maxime Garcia Diaz nog niet opengeslagen of ik dwaalde al over het internet, op zoek naar wat hivemind nu precies was. Via fascinerende omwegen bracht Google me naar een betekenis: collectief bewustzijn of collectieve intelligentie. Het zou niet de enige keer zijn dat ik tijdens het lezen van Het is warm in de hivemind overstapte naar de digitale wereld en terug.
Want in het debuut van Maxime Garcia Diaz – ze won in 2019 het NK Poetry Slam – is de grens tussen reëel en virtueel nauwelijks nog bestaand. Het is een bundel die het leven met en op het internet exploreert en bekritiseert. Garcia Diaz is van 1993. Iets ouder, maar niet veel, dan ‘floor wolkenfeldt’ uit een van gedichten, die ‘nog nooit een beeldscherm gezien [heeft]/ dat niet reageerde op haar aanraking’.
Je kunt floor wolkenfeldt zien als de cloud (‘not made of mud’), waar ook de dichter mee opgroeide – en met haar een hele generatie – in een tijd waarin ‘informatie haar lichaam verloor’ en de wereld niet meer alleen is waar we in rondlopen. Maar net zoveel virtueel, vol games, posts en comments, video’s en eindeloze andere stromen informatie. Meerstemmig en meertalig.
Superieure vormen van corruptie
En dat is ook deze poëzie. Switchend van Nederlands naar Engels en soms Frans, met Wikipedia en YouTube permanent stand-by – om op te zoeken wie Satoshi Nakamoto was en wat een sim child, of wat voor muziek Avril Lavigne maakte en eindeloos, eindeloos veel meer – kneedt Garcia Diaz fragmentarische en verontrustende teksten.
Want schotelt dat internet, behalve onbegrensde mogelijkheden, geen ‘superieure vormen van corruptie’ voor? De illusie van het perfecte lichaam, de perfecte schoonheid en hoe dat leidt tot zelfvervreemding in hoofden van veel jonge meisjes ‘het spookt in mijn spiegelbeeld’.
Garcia Diaz ageert als ze in het voetspoor van de Amerikaanse beat poet Allen Ginsberg schrijft ‘ik zag de beste meisjes van mijn generatie/ hongerend, hysterisch, naakt’. Om daar de feitelijke constatering aan toe te voegen dat elk jaar ongeveer vijftien Nederlandse vrouwen aan anorexia overlijden.
Dit gelaagde debuut stelt prangende vragen. Is echt contact mogelijk in chats vol emoji’s en afkortingen (ilysm: I love yo so much, wjnmk: wil je nooit meer kwijt)? Het kan in terloopse zinnetjes – ‘i’ve grown/ interesting behind the desktop computer’ – diepe kraters slaan.
Maxime Garcia Diaz
Het is warm in de hivemind
De Bezige Bij; 80 blz. € 22,99
mad girl theory, or: audrey wollen never answered my email :(
after Allen Ginsberg
Audrey schrijft
every time you slice into the canon
girls rush out like ghosts
to write about them is an experiment
in decentralized focus, fragmentation
spacious affection, floating hearsay
non-linear girl-history
ik zag de beste meisjes van mijn generatie
vernietigd door verdriet
ze spoken door mijn hoofd misschien is dit gotiek
een krakend landhuis belegerd door geesten
bloated with more bodies than a porn video warehouse
Sylvia schrijft it was a queer, sultry summer
the summer they electrocuted the Rosenbergs
in augustus 2017 steeg het zelfmoordcijfer onder Amerikaanse
tienermeisjes tot het hoogste in veertig jaar (it was a queer, sultry
summer) ongeveer vijftien Nederlandse vrouwen overlijden elk jaar
aan anorexia
ik zag de beste meisjes van mijn generatie
hongerend, hysterisch, naakt
ze zweven over steden in elektrische korsetten
met kapotte hersenkwabben
ze zwerven door de lange gangen van het internet
transformeren in hypersex zoeken veilige verbinding
via Frankrijk, soms Duitsland algoritme fluistert in haar oor
als ze haar eigen tepels aanraakt dit is kapitaal en het is een wapen
en het kan je steken en het kan alleen maar tegen je
the mermaid told me I was growing crooked
the mermaid told me the seaweed was crackling
and that my limbs should be shackled like a prisoner
or else drawn & quartered & scattered through the coral reef
to serve as a warning for the next little girl
that sinks
(…)
Maxime Garcia Diaz
