Marie Kondo’s methode moest een steuntje zijn, maar werd een hoge lat

De mooiste tweet van deze week, was die waarin Marie Kondo ‘de meest onwaarschijnlijke polariserende figuur van deze tijd’ genoemd wordt. ‘Die vrouw heeft alleen maar gezegd dat je de shit weg moet gooien waar je niet blij mee bent, en elke week proberen de media haar ergens op te pakken, het is meer dan bizar,’ twitterde de Indiase schrijver Shiv Ramdas.

Aanleiding waren uitspraken die het wereldberoemde Japanse opruimmirakel had gedaan tijdens een virtuele theeceremonie (ja, echt). Ze had te kennen gegeven dat opruimen voor haar even wat minder belangrijk was geworden sinds de geboorte van haar derde kind. ‘Mijn huis is slordig, maar zoals ik nu mijn tijd besteed is voor mij de juiste manier op dit moment in mijn leven,’ citeerde de Washington Post.

Nou, dat deed wat met de Kondo-critici. Mensen waanden zich gerevancheerd, zeiden zich door het nieuwtje beter over zichzelf te voelen. Er waren complimenten over Kondo’s ‘verfrissende’ bekentenis, maar vooral een hoop zelfvoldane reacties, waarin Kondo hypocriet werd bevonden en er zelfs een ‘officieel excuses’ werd geëist voor iedere vrouw met drie kinderen die wél haar kleren in nette envelopjes had proberen te vouwen. De zelfvoldanen werden op hun beurt beticht van racisme en misogynie.

Wat maakt Marie een hoop los – dat kleine, meisjesachtige, zacht sprekende vrouwtje, dat altijd moet worden bijgestaan door een tolk. In haar Netflix-series valt ze geheel weg naast de nogal aanwezige Amerikanen die ze helpt hun huis op orde te brengen. Een kalme kracht, die de rest stil en sentimenteel maakt als ze met haar ogen dicht op haar knieën gaat zitten om een huis te begroeten – een van de rituelen die haar opruimmethode vergezellen.

De Japanse uitgever die in 2010 haar boekvoorstel aankocht, waarmee Kondo de eerste prijs had gewonnen bij een cursus genaamd ‘Hoe bestsellers te schrijven die tien jaar geliefd blijven’, dichtte haar ‘een mysterieuze energie’ toe die hij bij niemand eerder had ervaren. Hij wist zeker dat hij een winnaar had gevonden.

Het was ook goede timing: het moment dat de wereld het wat veel vond worden met al die spullen. Ook werd de jonge generatie in deze tijd geconfronteerd met een krimp in vierkante woonmeters, alsook onzekere vooruitzichten en een onhandelbare berg informatie. Kondo was de leermeesteres die grip op het te krap en het teveel van het moderne leven in het vooruitzicht stelde.

Dat ze daarmee veel boeken verkocht (spullen!) en een lijn van luxe opruimdozen uitgaf (nog meer spullen!) kwam wat paradoxaal over. En dat ze eens had gezegd dat dertig boeken genoeg waren voor een boekenkast, daar werd ook moeilijk over gedaan. (Een verkeerd geïnterpreteerde uitspraak, zegt ze nu.)

Maar de echte woede over dit orde-minnende, lichte veertje van een vrouw, komt voort uit het eigen onvermogen van haar criticasters hun veeleisende leven het hoofd te bieden. Er zijn te veel taken (werk, zorg, huishouden) en er is veel te weinig tijd. Kondo’s methode moest daarbij een steuntje zijn, maar werd een hoge lat. Dat ligt niet aan de adepten, en ook niet aan Marie. En zolang we boos over haar zitten te twitteren komen we er nooit achter waaraan dan wel.