Margreet Dolman voert opbeurende keukentafelgesprekken

Het kon niet uitblijven: ook Margreet Dolman heeft nu een eigen podcast, waarin ze op kenmerkende manier de wereld om ons heen van een gouden randje voorziet.

Khadija Arib kwam elke ochtend in een zwart leren pakje en dito string op kantoor. Dat paste wel bij het ‘schrikbewind’ van de oud-voorzitter van de Tweede Kamer. Maar toen ze met de voorzittershamer alle tanden uit de mond van een ambtenaar sloeg omdat die Poetin maar bleef verdedigen, ging dat wel een beetje te ver, vindt Buster Fonteyn, ooit ambtenaar onder Arib. “Toen dacht ik, moet ik niet eens de landsadvocaat inschakelen?” Hij doet de onthulling in de podcast van Margreet Dolman, Thuis bij Margreet Dolman.

Het is alleen niet waar, vertelt hij aan het eind van zijn relaas. En zo is het in het hele leven, concludeert Dolman, ietwat teleurgesteld omdat ze toch geen scoop blijkt te hebben: iets kan waar zijn, maar het kan ook niet waar zijn.

Het is Dolmans kenmerkende manier om commentaar te geven op de actualiteit. Aan haar keukentafel schuiven afwisselend maar al te bekende gasten aan: dominee Gremdaat, dokter Valentijn, Bob Guttering en Buster Fonteyn dus.

Een voortzetting van de moeder aller podcasts

Het kon ook niet lang duren voordat het alter ego van Paul Haenen een eigen podcast zou hebben. Het is eigenlijk een ‘voortzetting van de moeder aller podcasts’, zoals de maker zelf zegt; Margreet Dolman debuteerde in 1976 in het wekelijkse radiohoorspel Margreet Dolman, alleen in Amsterdam!, met (deels) dezelfde gasten als nu. Sindsdien verscheen ze regelmatig op tv met de bekende vensterbankinterviews, op Haenens eigen televisienet bettyasfalt.tv en live in het theater.

Nu voert Dolman ‘opbeurende gesprekken’. Over de cancelcultuur, Oekraïne, Linda, boeren, paprika’s, alles komt voorbij. “In wat voor wéreld leven we?”, verzucht ze daarbij regelmatig. Soms kan je maar beter afstand nemen van het nieuws, is dokter Valentijns advies. En de media maken het er niet makkelijker op. “Op1 maakt extreemrechts groot en is dan verbaasd dat extreemrechts zo groot is geworden”, concludeert Dolman bijvoorbeeld. Dominee Gremdaat: “De media maken van de mug een olifant en de burgers moeten weer van de olifant een mug maken.”

‘Ik zie u meer als een droge dweil’

In prikkelende gesprekken nemen ze iedereen de maat. Dolman, haar verfrissend vileine zelf, zegt waar het op staat. “Ik wil het zo graag leuk vinden, maar eigenlijk vind ik Zomergasten volkomen kut.” Met een beetje ruzie heeft ze ook geen probleem. Ze kapt gesprekken af (“Ja, dat weet ik nou wel!”), geeft inhoudelijk repliek (“Wat een kutopmerking”) en praat haar gasten uit de put (“Ik zie u meer als een droge dweil”). Om over haar plompverloren impertinente vragen nog maar te zwijgen.

Verwacht geen regelmaat; de podcast verschijnt meerdere keren per week en dan weer een hele week niet, en de ene aflevering duurt 7 minuten, de andere 23. Maar altijd wordt je geduld beloond met zó’n onderhoudend gesprek dat je compleet vergeet dat je naar een perfecte montage zit te luisteren. 46 jaar oefening baart duidelijk kunst.