Lowlands mocht dan duur zijn, het was weer chillen en genieten als vanouds

Vooraf was er veel over te doen dat Lowlands 2022 de duurste editie ooit was. Door de inflatie en prijsstijgingen kostte een kaartje voor het driedaagse festival dit jaar 255 euro en ook bij de horeca moest er diep in de buidel getast worden: 3,30 euro voor een biertje en bijna 15 euro voor een bordje bami.

De meeste bezoekers bleven er opvallend laconiek onder. Voor ervaren Lowlands-gangers Neil Bruin en Fabian van Dijk was het in elk geval geen reden om niet te gaan. “Maar we zijn wel beter voorbereid”, vertelt Neil. “We hebben wat meer meegenomen naar de camping zoals ontbijtspullen, nasi, pannenkoeken en meer bier, dat deden we vroeger echt niet. En je kijkt wat meer wat je krijgt voor je munten.”

Concert kijken vanuit de hottub

De prijzen mochten dan gestegen zijn, de Lowlands-gangers kregen op de eerste editie sinds corona wel weer als vanouds een veelzijdig aanbod dat geheel in het teken van vermaak stond. In de kleine stad die Lowlands drie dagen lang is kon er gegeten worden rond een kampvuur en uitgerust in een van de vele hangmatten. De beste plek om te chillen en van muziek te genieten was ongetwijfeld de sauna, waar je vanuit een hottub de concerten in de Alpha-tent kon gadeslaan.

Natuurlijk waren er los van de muziek ook tal van andere activiteiten. Kijken naar het kunstwerk Sloth van Bram Ellens bijvoorbeeld. Hij maakte een robot in een kooi, die de meeste tijd net zo traag als een luiaard bewoog, maar op onverwachte momenten opeens met veel kabaal in actie schoot. Dat klinkt misschien niet opwindend, maar je bleef toch kijken.

In de Current-tent was het tijdens het programmaonderdeel Unbeschreiblich Weiblich (naar het nummer van Nina Hagen) vooral luisteren geblazen. Naar een hele reeks vrouwen die de staat van de vrouwenemancipatie anno nu eens op de korrel namen. Zo hield schrijfster Stella Bergsma haar gehoor voor dat we allemaal lijden aan PSS: het patriarchaal stress syndroom. “Het is een verborgen pandemie die langer duurt dan covid.” Haar collega Marion Pauw hield een hilarische voordracht over onnodige plastische ingrepen aan de schaamlippen en kreeg de zaal zover luidkeels ‘ik houd van mijn kut’ te brullen.

Goldband als favoriet

Maar natuurlijk was ook bij de 28ste editie van Lowlands muziek het hoofdbestanddeel van het programma. Op zaterdag ontpopte Goldband zich tot een van de publiekslievelingen. Dat was geheel volgens verwachting want de Haagse band heeft inmiddels een gedegen live-reputatie opgebouwd en stelde in de uitpuilende Alpha-tent niet teleur. Met een uiterst extraverte zanger die het publiek moeiteloos meekreeg en een feestelijke mix van pop en dance veranderde het publiek al snel in een kolkende massa. Nooit gedacht dat je zo lekker zou kunnen dansen op een nummer met de tekst ‘Iedereen gaat dood. En jij ook.’ Het rechtvaardigde de conclusie dat Goldband zo’n band is die ieder festival moet hebben.

Arctic Monkeys wilden niet echt vlammen

Op dezelfde locatie mocht de Britse formatie Arctic Monkeys enkele uren later de dag afsluiten. De groep stond in de festivalkrant aangekondigd als Lowlands-legende vanwege het legendarische optreden dat ze in 2006 op het festival gaven. Maar de show die ze dit jaar gaven zal niet op eenzelfde manier de popannalen ingaan.

Tot vreugde van de fans speelden de Britten veel oude nummers en hits als ‘Brianstorm’ en ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’. En ook lieten de band horen hoe veelzijdig hun indierock in de loop der jaren is geworden. Maar echt vlammen wilde het niet zodat hun optreden eerder degelijk dan uitzonderlijk was.

Voor een explosieve set konden de festivalgangers beter terecht bij Pendulum. Het was de laatste jaren wat stiller geworden rond de Australiërs, maar in de Bravo-tent maakte de groep een triomfantelijke terugkeer. Vanaf het eerste nummer spatte de energie van het podium en klonken de ratelende drum ‘n bass-ritmes zo opzwepend dat stilstaan onmogelijk was.

Remi Wolf deed denken aan Janis Joplin

Maar ook in het segment minder bekende bands viel er genoeg te genieten. Dat Lowlands in muzikaal opzicht niet het meest avontuurlijke festival van Nederland is, betekende niet dat er geen nieuwe ontdekkingen te doen waren. Dat begon vroeg op de dag al met de Amerikaanse zangeres Remi Wolf die niet alleen een fraaie mix van hedendaagse soul en funk bracht maar je ook steil achterover deed slaan met haar vocalen. Die klonken zo rauw en krachtig, dat de gedachten zelfs even teruggingen naar Janis Joplin. De jonge zangeres is er zeker een om in de gaten te houden.

Ook de Britse zanger en songschrijver Declan McKenna wist te overtuigen. Hij had de pech dat honderd meter verderop Pendulum het meeste publiek naar zich toe zoog. Maar toch zette hij met zijn band voor een select publiek een sterk optreden neer met songs die de gedachten lieten teruggaan naar de hoogtijdagen van de Britpop-koningen van Oasis. Zijn songs maakten vooral indruk door de combinatie van dansbare ritmes en die typisch Britse melancholieke ondertoon.

Gehypnotiseerd door Sinead O’Brien

De meest verrassende artiest van de dag moest het met misschien wel het kleinste aantal toeschouwers doen. De Ierse dichteres en zangeres Sinead O’Brien, die weleens de hedendaagse Patti Smith wordt genoemd, begon haar optreden ingetogen en met de blik naar de grond. Het leidde tot een spontane leegloop van de X-Ray-tent. Maar de volhouders werden beloond.

Want na verloop van tijd gooide O’Brien de schroom van zich af en vanaf dat moment werd het publiek getrakteerd op volstrekt unieke postpunk. Duister, geheimzinnig en melodieus, bleken predicaten die allemaal van toepassing waren op haar songs. Maar het waren vooral de pulserende beats, die als golven over het publiek heen rolden, die maakten je als gehypnotiseerd bleef luisteren en dat weggaan geen optie meer was.

Lees ook:

Lowlands wil vergroenen, maar moet geduld hebben

Van zonnepanelen tot afval recyclen: zomerfestivals zijn volop bezig met verduurzamen. Maar daarbij zijn ze wel afhankelijk van wetgeving. En van het publiek.