Lesbisch in de jaren tachtig, ‘Blue Jean’ laat zien hoe het was: als een opgejaagd hert

Blue Jean
Regie: Georgia Oakley
Met Rosy McEwen, Kerrie Hayes, Lucy Halliday
★★★★

Toen Georgia Oakley opgroeide, was er in Engeland een wet van kracht die het ‘promoten’ van homoseksualiteit op scholen verbood (Section 28). Dat verklaart wat haar betreft waarom veel queers van haar generatie pas als twintiger ‘uit de kast’ kwamen: in stilte vind je geen rolmodellen.

Haar speelfilmdebuut situeerde Oakley in haar geboortejaar 1988, toen Section 28 onder premier Thatcher werd ingevoerd. In Newcastle werkt Jean als gymleraar. Dat ze een liefdesrelatie heeft met een vrouw mag niemand op haar school weten. Dan zet een nieuwe leerling van alles in beweging. Tiener Lois (Lucy Halliday) maakt het Jean niet alleen in de gymzaal lastig, de twee komen elkaar ook tegen in de lokale gay bar.

Mooi gespeeld door Rosy McEwen, is Jean een vrouw die onopvallend probeert te zijn, wegduikt wanneer collega’s nieuwsgierig zijn naar haar romantische leven. Een deel van haar persoonlijkheid staat stilletjes in de schaduw geparkeerd. Lesbisch, dat is ze in bed met Viv (Kerrie Hayes). Of onder assertievere vriendinnen die de gay gemeenschap juist zichtbaarder willen maken. Bij alles wat ze doet zie je in haar ogen spanning, angst om ontdekt te worden. Jean oogt voortdurend als een opgejaagd hert.

Geen ‘online’, je moest de wereld in

Oakley haalt zonder veel nadruk, maar met sfeervolle aankleding en muziek, de jaren tachtig terug, een tijdperk waarin massamedia en populaire televisieshows de publieke opinie bepaalden. Voor gelijkgestemden kon je niet online, maar moest je de wereld in.

Haar scenario mag uiteindelijk wat licht blijven, het zoomt wel mooi in op het innerlijke conflict waar Jean door de stuurs puberale Lois in verzeild raakt. Zwijgend vasthouden aan haar gekoesterde baan, of opgaan in de wereld van haar geliefde, die met afgeschoren haar, leer en tatoeages haar eigen universum optrekt? Niet alles is politiek, vindt Jean. Natuurlijk wel, meent Viv.

Met haar bescheiden, fijne drama houdt Georgia Oakley een relevante historische spiegel voor: iemand zou geen activist moeten hoeven zijn om zichzelf te kunnen zijn.