Leedvermaak om blote billen

Het toneelbeeld is een kruising tussen het decor voor een televisieshow en een boksring. Hier vindt een marathon plaats, waarin de spelers hun grenzen verkennen met fysieke en psychologische spelletjes. De spelers troeven elkaar af, maken elkaar belachelijk en zoeken gericht naar een zwakke plek bij een van de groepsleden. Een jongen met een Duits accent lijkt al snel het pispaaltje te zijn in de groep. Als de meisjes een jongen uitkiezen om mee te flirten blijft hij over; als hij aardig doet wijzen ze hem af en als hij onaardig doet is het ook niet goed. Tot overmaat van ramp en grote hilariteit van de meisjes in de zaal, trekken ze ook nog zijn broek naar beneden. Het gebeurt allemaal onder het mom van een spel, waarin de deelnemers onder leiding van wisselende showmasters met de billen bloot moeten. ,,Waar ben je bang voor?”, vraagt een van hen vals aan een stevige meid.

,,Nee, waar ben je écht bang voor?”, zo vraagt de presentatrice door. In tranen antwoordt ze dan dat ze bang is nooit een vriendje te krijgen. De donkere jongen met vrolijke ogen en gespierde armen uit een sportshirt is daar helemaal niet bang voor, want alle meiden hangen enthousiast om zijn nek. Het is als het leven op het schoolplein van een middelbare school.

In de thematiek van de voorstellingen onderscheidt DOX zich niet opvallend van andere jongerengroepen, maar de theatrale vorm is meestal verrassend. In plaats van rauwe scènes en de geijkte dans en muziek uit de hiphopcultuur, valt de groep steevast op door onverwachte kwetsbaarheid, originele dansvormen of een keur aan muziekstijlen. In 'Marathon' valt dit een beetje tegen. De choreografie van Sassan Saghar Yaghmai is weinig verrassend en de teksten zijn nogal zwak. De emotionele zeggingskracht van de spelers blijft overeind en vooral naar het einde toe brengt DOX ontroerende en komische scènes. 'Marathon' laat helder zien hoe de deelnemers aan het spel tot het uiterste gaan om niet buiten de boot te vallen en helemaal alleen over te blijven.