Klem-reünie wil maar niet beklemmend worden

Klem
Regie: Frank Ketelaar
Met Georgina Verbaan, Jacob Derwig, Barry Atsma
★★★

Voor de fans van de serie Klem is een na-film heerlijk. Nog één keer genieten van de moeizame, onontwarbare relatie tussen een belastingman en een crimineel. Hun dochters zijn al jaren dikke vriendinnen. Tja, sociaal tot elkaar veroordeeld.

Voor niet-ingewijden heeft de film minder te bieden. Na drie seizoenen (2017-2020) perikelen in de onder- en bovenwereld zijn ex-veroordeelde Marius (Jacob Derwig, met schorpioentatoeage in zijn nek) en Kitty (Georgina Verbaan als zonnige toedekker) neergestreken in glooiend Toscane: voor een leuk prijsje konden ze een wijndomein overnemen. De deugdelijke weduwnaar Hugo (Barry Atsma) en zijn geliefde Sophie (Ellen Parren) komen langs om de tienermeiden even te herenigen. En ja hoor, voordat iemand ‘chianti’ kan zeggen hebben lokale criminelen het gezelschap met hun ‘Hollandse manieren’ tot doelwit gemaakt.

Exotische scheldwoorden

Wat volgt is een strategisch schaakspel tussen de ‘kaaskoppen’ en een Italiaanse die op het wijngoed aast, waarbij de uitleggerige dialogen meer ruimte krijgen dan de opbouw van spanning. Frank Ketelaar, ook maker van de serie, laat nadrukkelijk worstjes en scherpe messen in beeld komen: oogt bedreigend, maar er wordt weinig mee gedaan. De plaatselijke garagehouder die er maar niet aan toekomt Hugo’s auto te repareren? Handig voor de plot, maar het had een dynamischer aandeel in de machtsstrijd mogen krijgen.

Toch heeft Klem, behalve een fijne groep acteurs die hun eerdere rollen herpakken, iets te bieden: een verlevendiging van onze woordenschat met exotische scheldwoorden. ‘Bloembollenlul’. ‘Nakketikkers’.