Klaas tipt pop

Casper Clausen
Better Way

Wanneer een muzikant zijn band tijdelijk aan de kant schuift om een soloalbum op te nemen, zegt dat vaak meer over de sleur binnen die band dan over de artistieke aspiraties van de muzikant. Bij Efterklang-zanger Casper Clausen lig dat anders. Hij breekt uit het keurslijf; je voelt de bevrijding. De repeterende ritmes en sprookjesachtige klanken worden tot haast belachelijke proporties uitvergroot en maken daardoor des te meer indruk.

Henrik Appel
Humanity

Henrik Appel levert, overigens niet als eerste, het bewijs dat je geen virtuoos hoeft te zijn om te kunnen overtuigen. Zolang je gelooft in wat je doet, komt de rest vanzelf. Zijn gitaarspel is vrij elementair, hij heeft een stem als een slijptol en zijn trompet klinkt alsof hij jaren op de bodem van het Mälarmeer heeft gelegen. Juist daarom overheerst de sympathie voor deze vetharige Zweed, die - zo zingt hij zelf - ook maar gewoon zijn leven probeert te leven.

Viagra Boys
Welfare Jazz

Is het zingen of braken wat zanger Sebastian Murphy doet, wanneer hij in Ain’t nice met veel zelfkennis zijn rol in een mislukte relatie bezingt? Erg smakelijk klinkt het in ieder geval niet. Gelukkig is hij van vele markten thuis. De rock-’n-roll, blues en punk kenden we al van de boys. Op Welfare Jazz pakken ze uit met electropop en country, inclusief Dolly Parton-snik.

Hef
Rook

In zekere zin is Hef de Karl Ove Knausgård van de Nederlandse hiphop: minutieus legt hij zijn leven vast, ook wanneer er even niet zoveel gebeurt. Op Rook zijn we er meermaals getuige van dat Hef zich ontlast. Dat brengt hem tot het inzicht dat het niet uitmaakt of je pizza of sushi eet, het resultaat is hetzelfde. Het knappe is dat Hefs wisselende gemoedstoestanden tussen de regels door altijd voelbaar zijn.