Klaas tipt pop: Carm, Goat Girl en Dikke

Carm

Carm

De naam CJ Camerieri zegt u misschien niets, maar er bestaat een goede kans dat u hem wel eens heeft horen spelen. Hij voorzag – meestal als trompettist – de muziek van onder meer Bon Iver en The National van fraaie roestbruine decors. Die rol beviel hem kennelijk zo goed dat hij zich ook op dit grotendeels instrumentale soloalbum op de achtergrond schuilhoudt. Hij toont zich virtuoos, maar pronken is niets voor hem. Wie hem horen moet de oren spitsen.

Goat Girl
On All Fours

Wanneer gitaarbands de synthesizer ontdekken, heeft dat niet zelden tot gevolg dat ze hun liedjes er volledig mee dichtsmeren zodat alle aanvankelijke speelsheid verloren gaat. Zo niet bij Goat Girl. On All Fours klinkt zelfs beduidend frisser dan het debuut van drie jaar geleden. Op bijna elk nummer hebben ze een verrassing in petto, terwijl ze dromerig en schijnbaar onbezorgd tegen elkaar in zingen over hun diepste verdriet.

Dikke
130 kilo

Op zijn debuutalbum droomt Dikke uit Belgisch Limburg hardop van de rapmiljoenen die hij hoopt binnen te slepen, wat een stuk aangenamer is dan de opschepraps van hen die ze al verdiend hebben. De gunfactor verdient hij met kleurrijke vertellingen over zijn grauwe jeugd. De spaarzame refreinen zijn geen meezingers maar welkome rustpunten in een spervuur aan doeltreffend slagrijm.

Emma Ruth Rundle & Thou
The Helm of Sorrow

Deze EP is een nakomertje van de langspeelplaat die singer-songwriter Emma Ruth Rundle en metalband Thou afgelopen jaar uitbrachten. Hoewel Rundle in haar solowerk niet vies is van een stevige gitaarpartij, lijkt haar stijl op papier onverenigbaar met de snoeiharde gitaarmuren en grommende middenrifzang van Thou. In de praktijk levert het contrastrijke kunstacademiemetal op. Draai het achterstevoren en u hoort het recept voor een avocadosalade.