Geen festivals, geen podia op koningsdag dus alle tijd om in je hangmat of op de bank de nieuwste pop-releases te luisteren. Muziekjournalist Klaas Knooihuizen tipt vijf nieuwste albums.
Fiona Apple
Fetch The Bolt Cutters
Voor het eerst sinds Kanye Wests’ 'MBDTF' uit 2010 deelde het Amerikaanse muziekblog Pitchfork afgelopen week de perfecte tien uit. Dat de eer Fiona Apple ten deel viel is niet helemaal toevallig. Zowel website als zangeres zijn mateloos pretentieus, wat ze naast respect op een flinke dosis hoon komt te staan. Wie kwaad wil kan de theatrale uitspattingen van Apple, die soms aan waanzin grenzen, eenvoudig belachelijk maken. Interessanter is het om het definitieve oordeel even uit te stellen. Want wat in eerste instantie als geneuzel klinkt, kan best eens een functie hebben in het grote geheel. Zeker is dat Apples persoonlijke teksten stuk voor stuk een universeel karakter hebben en dat haar woede en bewondering oprecht zijn. Ze maakte het album niet alleen in, maar ook met haar huis. Muren, vloeren, pannen, bestek en zelfs haar hond dienden als percussie-instrument. Is dat pretentieus, belachelijk of perfect? Misschien wel alle drie tegelijk.
Lil’ Kleine
Jongen Van De Straat
Wie Lil’ Kleine graag beter wil leren kennen komt met 'Jongen Van De Straat' bedrogen uit. De populaire rapper houdt van zijn zoontje, zijn vriendin, geld, horloges en van zichzelf; dat is het wel. Slechts een enkele keer hint hij naar de diepere zielenroerselen die hij verbergt. De bizarre lengte (tweeëntwintig nummers) dient vooral een commercieel doel, maar schrap de tien zwakste broeders en je houdt een behoorlijk sterke hiphopplaat over. Sinds zijn schijtlollige debuutplaat heeft Kleine zich ontwikkeld tot een veelzijdig artiest, mede dankzij Jack $hirak, die voor het gros van de producties tekende. Er is disco, zwijmelrap en nederpop, maar stiekem is Kleine nog altijd op zijn best als hij de vurige opscheprapper uithangt.
Lido Pimienta
Miss Colombia
Met artiesten als Lido Pimienta heb je geen recensenten meer nodig. Het is overduidelijk wat haar muziek zo bijzonder maakt. Kort samengevat: alles. Ze mengt mainstream pop, Afro-Colombiaanse stijlen en de traditionele muziek van de Wayuu-stam in telkens wisselende doseringen tot een volkomen oorspronkelijk geluid. De muzikale keuzes zijn aan de avontuurlijke kant, maar dankzij de kraakheldere productie schrikt dat nergens af. Met haar iets kinderlijke stem kan ze vele kanten op en ze heeft bovendien voldoende te melden. Wat een rijkdom.
Dool
Summerland
Dankzij haar optredens in zowel serieuze als amusant bedoelde televisieprogramma's is Ryanne van Dorst in Nederland inmiddels bekender dan haar muziek. Summerland gaat daar waarschijnlijk geen verandering in brengen; Ranking The Stars is nu eenmaal voor meer mensen te behappen dan de licht psychedelische hardrock van Dool. Summerland is intussen wel doodleuk het beste album dat Van Dorst tot nu toe maakte. Een enkele keer klinkt de band puntig en energiek, vaker beheerst en omvangrijk. Die twee keer dat de klok de acht minuten aantikt zou je zweren dat je naar een vergeten klassieker uit de jaren zeventig zit te luisteren.
Vic Willems
Doemdenker / Wonderkind
De titel doet twee gezichten vermoeden, maar de muziek van Vic Willems is vrij eenduidig. Rustgevende, melancholische liedjes maakt hij, over de nauwelijks noemenswaardige obstakels die hij tegenkomt terwijl hij mijmerend het leven bewandelt. Hij verlangt iets, maar zodra hij het heeft wil hij het eigenlijk toch niet en daar baalt hij dan weer van. Tja, zo kun je van alles een probleem maken. En dan is er ineens een stomp in je maag. 'We kijken toe vanaf de eerste rang. Een vol infuus en grijs behang. We vragen niet: komt het nog goed? Alleen nog: hoelang?'
Lees ook:
Anderhalvemeterhiphop als tegengif: ‘Kom niet in mijn aura, bitch’
Rappers nemen corona bloedserieus, maar steken die in een vrolijk jasje. Muziekrecensent Klaas Knooihuizen licht de beste nummers eruit. ‘Ik geef je een boks met m’n elleboog. Sorry man, kom maar niet te close.’
