Klaas tipt de nieuwe albums van Arab Strap, Reymour, Mansfield.TYA en Blanck Mass

Reymour

Leviosa

Als je Franse jarenzestigpop combineert met analoge elektronica uit de jaren tachtig, kom je niet in jaren zeventig uit – popmuziek is geen wiskunde – maar met twee benen in 2021. Het debuutalbum van dit Zwitsere duo verschijnt bij het Nederlandse label Knekelhuis, waar ze een neusje hebben voor artiesten die op hetzelfde moment retro en hip klinken. Reymour maakt zelfs het onnozele walsje Valse Pour Un Con eigentijds. Alsof André Rieu uit het verkeerde bakje champignons heeft gesnoept.

Arab Strap

As Days Get Dark

Het is haast niet te geloven dat het alweer zestien jaar geleden is dat het laatste album van Arab Strap uitkwam. Rond de millenniumwisseling waren ze een enorme hit bij de indiekids, die geen genoeg konden krijgen van die nonchalante praatzang met die heerlijke Schotse tongval. Hier openen ze met: I don’t give a fuck about the past, our glory days went by. Hadden ze gedacht, ze zijn nog net zo aantrekkelijk als toen. Comebackplaat van het jaar.

Blanck Mass

In Ferneaux

Aan de lengte van de liedjes herken je de intenties van de artiest. Op streamingdiensten word je per afgespeeld nummer uitbetaald, kort betekent cashen. Blanck Mass doet het niet voor het geld. Twee keer twintig minuten neemt hij je mee in zijn kenmerkende volvette geluid. Ontelbare toontjes vormen samen een melodie, een beetje zoals Van Gogh schilderde. Qua sfeer komt de sterrennacht meer in de buurt dan de zonnebloemen.

Mansfield.TYA

Monument Ordinaire

Dit is alweer het vijfde album van Mansfield.TYA, het excentrieke gezelschap uit Nantes dat nauwelijks bekendheid geniet in ons land. Daar moest maar eens verandering in komen. Monument Ordinaire klinkt ontzettend helder, tegen het steriele aan, wat fraai contrasteert met de uitdagende veelzijdigheid van de liedjes. Het ene moment sta je met twee handen omhoog op de dansvloer, het volgende hoor je iets wat het meest op een slaapliedje lijkt.