Karo kijkt verwonderd rond in het vrije leven zonder muren

Regie: Dorothée Van Den Berghe. Met Anna Franziska Jüger, Déborah François, Matthias Schoenaerts, Maria Kraakman, Dragan Bakema en Rifka Lodeizen. In 6 bioscopen.

Een Vlaams meisje gaat met haar jonge ouders in een commune wonen in een kraakpand in Amsterdam. Het is 1974. We roepen op tot burgerlijke ongehoorzaamheid. En we gooien broodkorsten naar de juf.

De Vlaamse regisseuse Dorothée Van Den Berghe, die acht jaar geleden debuteerde met ’Meisje’, woonde zelf tot haar achttiende in Amsterdam, en ging naar een anti-autoritaire school. In haar tweede film ’My Queen Karo’ kijkt ze terug op het samenleven zonder muren, dat niet lang zal duren. Maar eerst is het nog spannend, vooral voor de tienjarige Karo, met grote verwonderde ogen gespeeld door Anna Franziska Jüger, de debuterende dochter van choreografe Anne Teresa De Keersmaeker.

Karo kijkt naar haar mooie moeder en haar wilde vader, die het bed deelt met een ander, die lang zo mooi niet is. Karo slaapt in haar badpak, en ontwaakt tussen wippende volwassenen. Toch weten we niet goed wat er in haar om gaat, en dwalen we af naar ’Stella’, waarmee de Franse regisseuse Sylvie Verheyde een prachtig portret schiep van haar jeugdjaar 1977, toen ze huiswerk maakte in de kroeg van haar ouders.

Van Den Berghe blijft meer aan de buitenkant, die er vaak wonderschoon uitziet, maar die ook net iets te opvallend is geënsceneerd. Je blijft kijken naar hedendaagse acteurs in seventies uitdossingen die de juiste leuzen roepen: ’Dood aan de speculant!’ en ’Herverdeling van het bezit!’. Van Den Berghe raakt de dingen aan, valt in herhaling, tot het gaat irriteren, al die humorloze types, bewegend op free jazz.

Op het Filmfestival van Rotterdam, waar ’My Queen Karo’ vorige week draaide, ging ook ’Het Hemelse Leven op Aarde’ in première, een aanstekelijk miniatuurtje van Jesse de Jong. De Nederlandse regisseur filmt zichzelf in de spiegel in zijn Rotterdamse keuken. Hij is niet gelukkig, en besluit de knoop door te hakken, en het eenzame leven in de stad te verruilen voor een woongroep op het platteland, op zoek naar ’verbondenheid met de natuur en met de mensen’.

De Jong gaat ook ’autobio’. Hij toont het communeleven anno 2010, en dat is dan wel niet zo hip als in 1974, maar hij belandt wel in een hilarische ruzie om een kippenhok, en wekt op een bijzondere manier ontroering als ontwortelde jongeman op zoek naar een plek om te aarden. Het samenlevingsexperiment gaat voort.