‘Karavaan’ bewijst de creatieve slagkracht van de culturele sector

Alsof we op safari zijn – ieder in de eigen auto – rijdt het publiek van ‘Brandstof’ door de krochten van een leegstaande drukkerij in Alkmaar. We slingeren langs betonnen palen onder hoge plafonds. We passeren duistere hoekjes, grauwe ­ramen, smakeloos rode vensters en mysterieuze inkepingen in de vloer. En we parkeren op vijf locaties, waar we de motor uitzetten en door de autoramen kijken en luisteren naar vijf solo-acts van ieder amper tien minuten.

Zo komen we bij acteur Dennis Tiecken die zwijgend een melancholische act uitvoert waarbij hij onder meer een duet danst met een gele praatpaal. Op doordringende muziek (van Wiebe Gotink) met klassieke elementen en een onheilspellend ritme omhelst hij de paal, hij verleidt, omvat, hangt erover heen en laat ‘haar’ weer los. Uit de speakers klinkt een stem: ‘Stel je voor dat iemand vanuit zijn auto naar ons gekeken had.’ En dat hoor je dan terwijl je vanuit je auto naar de wanhopige man kijkt. Hij raakt je, maar dan moet je plots doorrijden naar de volgende setting.

Coronaproof

Stichting Karavaan moest vanwege corona de voorstellingen van hun jaarlijkse festival afgelasten. Nu zijn ze bij Karavaan gespecialiseerd in spelen op bijzondere locaties, dus regisseur/schrijver Jos van Kan ­bedacht al snel de compleet nieuwe coronaproofvoorstelling ‘Brandstof’. Hij maakte deze theatrale drive through met vijf makers/­acteurs die anders op het festival zouden staan.

Het knappe en prettige is dat je geen enkel moment het gevoel hebt dat je naar een voorstelling kijkt die door corona beperkt is of ervoor is aangepast. Ook zonder corona was dit een bijzondere theatrale ervaring in een fascinerend industrieel decor geweest. Het bewijst opnieuw de creatieve slagkracht van de culturele sector.

Het zijn kleine scènes. Inhoudelijk zijn ze niet allemaal even sterk, maar het geheel is sympathiek en de vorm origineel. De eerste acts lijken losse flarden met interessante oneliners. Over stoppen en stilstaan, over kijken, zien, gezien worden en wegkijken. Over in de liefde samensmelten als heet plastic – en wát als je dat niet wilt, maar je wilt weten waar je begint en eindigt? Parkeren is reflecteren, zegt een vrouw op een motor die getuige is van een ongeluk. Dat doen alle personages: reflecteren op hoe ze vastliepen, en nadenken over wat hen brandstof geeft voor hun leven. ­Tijdens de laatste acts vallen de verhaalpuzzelstukjes in elkaar.

In Alkmaar t/m 14 juni 2020, ­karavaan.nl

Lees ook:

Ballet op anderhalve meter afstand: de dansvrijheid is flink ingeperkt

Ook Nederlands Dans Theater komt langzaam uit zijn lockdown. Hoe ziet dat eruit, ballet met anderhalve meter afstand? De studiovloer is door de met grijze tape gemarkeerde vlakken net een tangrampuzzel.