Ballet Bubbles
Junior Company
★★★
Het is altijd leuk de jongerenequipe van Het Nationale Ballet te zien dansen. De gretigheid van de jonge dansers maakt vrolijk. Spannend is het ook, want je zult maar als balletbroekie van 18, 19 jaar de ogen op je gericht krijgen van een kritisch balletpubliek.
Die onzekerheid zie je als toeschouwer ook, zeker bij de première, en dat werkt ontwapenend. Het zet het ‘verheven’ ballet in een kwetsbaar kader.
De pas de quatre uit balletklassieker The Sleeping Beauty waarmee het tourneeprogramma Ballet Bubbles opent, is een serieus stukje spitzendans. Kwikzilverachtige solo’s, fiere lifts. Kortom: technische beheersing is een must, terwijl het eruit moet zien alsof het niets is.
Een wonderschone worsteling
Maar ballet is een wonderschone worsteling, die eigenlijk pas echt begint wanneer de techniek goed in het lijf zit. De basis is er bij deze Junior Company-dansers. Nu vlieguren maken om daarop te leren vertrouwen.
Want alleen dán wordt een danser een podiumpersoonlijkheid. Die zie je hier en daar al onder de passen doorschemeren. De Egyptisch-Franse danser Luca Abdel-Nour (19) gaat een grote worden.
In het nieuwe ballet Nosotros van Wubkje Kuindersma steelt hij de show: hij brengt aardsheid in de choreografie rond een verkenning van ik, wij en zij, en hoe iedereen met elkaar in verbinding staat. Mooi zijn de dansen die gaandeweg druk bevolkt worden door schaduwen op de achterwand.
Vormgeving, opbouw en dramaturgie kloppen maar zijn in samenhang wat naïef in zeggingskracht. Dan heb je een danser als Abdel-Nour nodig om daar iets van gevaar en mysterie in te brengen.
Veel te veel dansmateriaal
Aan de dansers Nicola Jones en Robin Park ligt het niet dat het duet Promise niet gaat leven. Zij hebben van choreograaf Sedrig Verwoert veel te veel dansmateriaal aangereikt gekregen om daar betekenis in te kunnen leggen. Er wordt om elkaar heen gedraaid, van links naar rechts en weer terug, zonder moment van rust, laat staan bezinning.
Als Verwoert zich op de chemie had gericht – wat gebéúrt er precies tussen die twee? – en niet zo op de flow van passen, was ook zijn verrassende muziekkeuze voor jazzsaxofonist Pharoah Sanders en electroproducer Floating Points beter tot zijn recht gekomen.
Debuutchoreograaf Joshua Junker krijgt de handen op elkaar, júíst door de manier waarop hij met jazzy percussie van Hidden Orchestra de dansers in beweging zet. In opzwepende groepsdansen wordt fluks tempo gemaakt om met de hielen in het zand weer af te remmen.
Zo kun je niet om zijn thema heen: hoe krijgen we in onze snelle technologische samenleving weer contact met ons lichaam, de basis van ons bestaan. Relevant en onderhoudend; daar weten de jonkies wel raad mee.
