Joepie, de dirigent doet een jurk aan

Vorig jaar miste ik bijna het historische afscheid van Bernard Haitink van zijn Londense publiek. Gedoe met stakingen van divers grondpersoneel op Schiphol. Het lukte uiteindelijk ternauwernood, maar een dag eerder had ik daardoor een ultieme uitvoering van Berlioz’ ‘Benvenuto Cellini’ onder leiding van John Eliot Gardiner moeten laten schieten. Veel attente lezers van deze rubriek raadden mij toen aan om een volgende keer toch vooral de trein naar Londen te nemen. Dat ga ik zeker doen, ook al is dat nog steeds geen garantie. Vorige week lukte het bijvoorbeeld niet om met de trein op tijd in Rotterdam te komen. Gedoe met bovenleidingen en dergelijke. Een omweg via Utrecht haalde uiteindelijk niets uit. Gestrand.

En dus miste ik de terugkeer van eredirigent Yannick Nézet-Séguin bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Hij deed er Mahlers ‘Vijfde Symfonie’. Gelukkig is er morgen een herkansing, want dan leidt Yannick in Rotterdam een concertante uitvoering van Richard Strauss’ kolossale opera ‘Die Frau ohne Schatten’. Er waren deze week al uitvoeringen in Parijs en Dortmund. Slim van Yannick, want in het nieuwe seizoen van de New Yorkse Metropolitan Opera, waar hij chef is, staat een nieuwe productie van juist deze opera geprogrammeerd. Zo zit deze ingewikkelde partituur al helemaal in zijn genen als hij die straks in New York moet dirigeren.

In datzelfde nieuwe seizoen in New York komt ook de naam van ‘onze’ Hartmut Haenchen voor. Die gaat er zijn debuut maken met Wagners ‘Tristan und Isolde’. Verheugend dat steeds meer operacentra (Bayreuth, Londen) Haenchen ‘ontdekken’ als groot operatalent. Iets wat wij natuurlijk allang wisten. Ook Thomas Oliemans debuteert er, als Papageno in Simon McBurneys grootse ‘Zauberflöte’-productie.

Omdat ik morgen in Rotterdam moet zijn, kan ik niet naar het feestje van het Nederlands Studenten Orkest (NSO) in het Concertgebouw. Daar vindt altijd het slotconcert van de jaarlijkse NSO-tournee plaats. En dat laatste concert schijnt altijd het meest uitgelaten te zijn. Maar afgelopen woensdag in Utrecht was het al volop feest. Zeker toen de inmiddels beruchte toegift kwam. In een mum van tijd verkleedden de musici zich om, zonder dirigent, te swingen in een bewerking van ‘I’m So Excited’ van The Pointer Sisters. Leuk bedacht als slot van een programma dat als titel ‘Extase’ had gekregen. Nog leuker: tijdens dat nummer kwamen dirigent Manoj Kamps en sopraan Katharine Dain met bubbels het podium op – hij in een jurk, zij in een pak.

Kamps heeft zich al vaak uitgesproken over gender, en verwonderde zich erover dat vrouwelijke ­dirigenten het vrouwelijke wegstoppen zodra ze op de bok stappen. Kamps’ jurk was een statement. Zijn directie van het lastige programma trouwens ook. Kamps maakt sierlijke bewegingen, waarbij zijn slanke handen en zijn zwartgelakte nagels opvallen. Meteen in Wagners ‘Vorspiel und Liebestod’ uit ‘Tristan und Isolde’ hingen de studenten aan die markante handen, die Dain verleidden tot een verzengend gezongen ‘Mild und leise’. In het nieuwe, gedurfde en geslaagde stuk van Rick van Veldhuizen waren beiden ook al zo goed op dreef. Kamps hield de boel in Stravinsky’s ‘Sacre’ perfect in de rails en zorgde met overzicht en rust voor opzwepende climaxen. En toen die jurk. Joepie!

Peter van der Lint schrijft iedere week met aanstekelijk enthousiasme over de wereld van de klassieke muziek.