Acteur Jesse Mensah is vrijdagavond te zien in de livestream van Weg met Eddy Bellegueule. Het theaterstuk leverde hem en zijn drie medespelers een nominatie op voor de prestigieuze Louis d’Or.
Eerst poseert hij voor de fotograaf in zijn appartement aan de rand van de Amsterdamse binnenstad. Hij verontschuldigt zich voor de witte spoeling die zijn donkerbruine krullen verbergt. “Die zit erin sinds de voorstelling Liefdesziek, de kostuumontwerper en regisseur vonden het mooi passen bij het personage, het decor en mijn kleren.” Liefdesziek was de coronavoorstelling die ging over liefde op afstand, geregisseerd door Charli Chung van Oostpool. Jesse Mensah (27) en zijn tegenspeler Daniël Cornelissen kregen goede recensies. Mensah werd geprezen om zijn lenige, muzikale tekstbehandeling, zijn energie en komisch talent.
Vrijdagavond zal hij er weer heel anders uitzien, denkt hij. De kapper zal hem nog even goed onder handen nemen. “Ik verwacht dat het een of andere opscheer wordt, haha.” Dan speelt hij met drie anderen Weg met Eddy Bellegueule, het bejubelde theaterstuk van de Franse schrijver Édouard Louis, die na Michel Houellebecq wereldwijd de bekendste moderne Franse schrijver is van dit moment.
Prachtig drama
Het wordt, natuurlijk, een voorstelling zonder publiek, die live te zien is in de huiskamer vanuit de schouwburg op het Amsterdamse Leidseplein. Volgens de Trouw-recensente, die het stuk bij de première een jaar geleden vier sterren gaf, is het een prachtig drama over anders-zijn in een heftig milieu. Louis beschrijft in het stuk zijn eigen moeizame jeugd in een Frans arbeidersgezin in een dorp waar je je als homojongen niet veilig waande.
Afgelopen maandag werden alle acteurs getest op corona. Als één van de vier positief zou zijn, ging het feest niet door. Maar het feest gaat door, en er zijn nog kaarten.
Niet over-acten
Mensah heeft het stuk van de Toneelschuur al ruim vijftig keer opgevoerd. Speelt dat anders met al die camera’s op je gericht? Mensah: “Ik ga niet anders spelen, nee. Volgens Pierre Bokma is acteren op een bijzondere manier proberen normaal te doen, daar moet ik vaak aan denken. Je moet niet over-acten. Het blijft theater, maar dan live uitgezonden. Het stuk zit inmiddels zo in m’n systeem dat ik qua tekst wel durf te improviseren.
“We spelen met z’n vieren om beurten de rol van volwassen verteller Édouard Louis en van de kleine jonge versie van Édouard, de feminiene Eddy. De andere rollen – van de vader, moeder en de twee pesters – hebben we onder elkaar verdeeld. Ik ben ook de moeder. Het is zo’n raar idee dat Édouard Louis een leeftijdgenoot is, hij is één jaar ouder maar heeft zo veel meer meegemaakt dan ik.”
Mensah verwacht dat ze de vertelscènes ‘op camera doen’, dus close in beeld weergeven. “De rest op afstand, maar dat bepalen we pas een paar dagen vantevoren. We spelen scènes na uit de jeugd van Eddy. Het gekke is dat onze regisseur Eline Arbo er morgen niet bij is. Zij zit nu in Noorwegen met een gezelschap Maria Stuart te repeteren. Maar verder is iedereen van de Toneelschuur aanwezig, de dramaturg kent het stuk ook door en door.”
En nee, er is geen souffleur. “We hebben niet eens coulissen, we spelen in een iglo-achtig bubbeldecor, dat aan de voorkant open is. Dat benadrukt het beklemmende, dat je niet kunt ontsnappen uit het dorp. Als iemand van ons zijn tekst kwijt is, weet je het met elkaar op te vangen. De show must go on. Soms sla je per ongeluk zes zinnen over, maar daarna gaat het wel weer.”
Wat een bijzonder jaar was het voor jou, 2020. Genomineerd voor de Louis d’Or en daarna vroeg Ivo van Hove je als vaste acteur voor zijn ITA-ensemble, voorheen Toneelgroep Amsterdam.
“Ja! Helemaal als je weet dat het voor de meeste beginnende acteurs zo lastig is om aan werk te komen. Ik had na mijn afstuderen in 2016 een half jaar een bijbaan, daarna ging het lopen. Heel even vond ik het idee van een vaste baan lastig, het past niet echt bij onze generatie. Vroeger was het vanzelfsprekend, als ik de verhalen mag geloven, dat je vanuit school door ging leren bij een vast gezelschap. Wij zijn het als jonge makers gewend elkaar in de kroeg of via via aan werk te helpen. Dat levert ook mooie dingen op, het geeft je wilskracht, je moet initiatiefrijk zijn. En er waren nog veel jonge mensen met wie ik wel wilde werken. Maar ja, door corona werd dat steeds lastiger.
“Ik ben bevoorrecht, ik heb de luxe om nu ten minste een jaar schaamteloos fouten te maken. En ik ga bij ITA spelen met mensen naar wie ik zo heb opgekeken en nog opkijk: Marieke Heebink, Chris Nietvelt, Maria Kraakman, maar ook mijn generatiegenoten: Ilke Paddenburg, Majd Mardo, Achraf Koutet, Joy Delima.”
Leuk dat je die drie actrices als eerste noemt.
“Ha, ja, dat komt doordat mijn fascinatie meer bij vrouwen ligt, ik voel me meer met hen verbonden. Vrouwen hebben zich anders vooruit moeten vechten in het leven dan mannen, dat interesseert me meer dan het best vaak blaaskakerige haantjesgedrag van mannen. Ik voel me wel man, maar ben liever op de achtergrond, ik ben best introvert. Als ik met een gezelschap een week in een huis ben voor vakantie of werk, dan moet ik me ook minstens een dag terugtrekken. Dan vraagt iedereen: gaat het wel goed? Op feestjes blijf ik ook nooit hangen, als het voor mij klaar is ben ik weg. Vrienden halen me niet meer over, ze weten het. Ik dacht eerst dat je extravert moest zijn voor theater, maar dat valt wel mee.”
Bij dansen, wat je vanaf je negende deed, was het vast makkelijker om introvert te zijn.
“Ja, daar maakte het niet uit. Het was voor mij een heerlijke wereld, ik bleek aanleg te hebben en ik zat er met gelijkgestemden. Een heel divers gezelschap kinderen en jongeren, meer die zoals ik homo waren en gekleurd, en bovendien: ik had niet zoveel met leren. Ik kon wel goed onthouden, maar ik zag er het nut niet van in.
“Bij de balletacademie en later bij de dansschool van Lucia Marthas kreeg ik van groep 7 tot het eind van de havo aangepast onderwijs. Dus ’s ochtends school, ’s middags dans. Zo heb ik in een veilige bubbel de havo gehaald.”
Heel anders dan je vader die opgroeide in Ghana.
“Dat kun je wel zeggen. Ik moest op de toneelschool eerst mijn Amsterdam-Zuid-‘r’ afleren. Toen mijn vader zo oud was als ik nu kwam hij naar Nederland om profvoetballer te worden. Hij speelde een tijdje bij Sparta, was trainer in China en Sierra Leone en deed een opleiding tot kok. Het Ghanese aan mij? Ik weet het niet… Mijn koppigheid heb ik van hem. Ik voel me niet per se thuis in Ghana, de laatste keer dat ik er bij familie was, was ik vijftien. Ik heb wel het pezige, het gespierde van een Ghanees, van een Afrikaan. Ik ben half half, heel anders dan mijn vader, hij is een zwarte, breedlachse man. Hij heeft nooit iets verteld over uitsluiting of je anders voelen, maar daar heeft hij ongetwijfeld mee te maken gehad.
“Bij ons thuis was het vaak een dolle boel, mijn ouders organiseerden geregeld feesten. Altijd waren er in ons gezin vrienden over de vloer, en we belden veel met mijn familie in Ghana, Canada en Duitsland. Mijn moeder is uitgever van de International Theatre & Film Bookshop, van de winkel die nu gaat sluiten in de Amsterdamse schouwburg. Ze ziet alle voorstellingen. Toen ik met mijn theaterschoolvrienden naar een optreden ging, en zij daar ook was, bleek ze iedereen te kennen. Ja, ze deed iets met boeken, wist ik, en ik stond op de Uitmarkt vaak achter een kraam om haar te helpen, maar ik had me nooit in die boeken verdiept. Idioot dat mijn en haar wereld nu zo samen komen.”
Online kijken naar ‘Weg met Eddy Bellegueule’/Toneelschuur Producties/Eline Arbo: op vrijdag 22/1 vanaf 20.30 uur. Kaarten € 12,50 via ita.nl (u ontvangt een uur voor aanvang van de livestream per mail de link en uw wachtwoord).
Jesse Mensah
Jesse Mensah (Amsterdam, 1993) studeerde in 2016 af aan de Amsterdamse Toneelschool en was o.a. te zien in het tweede seizoen van de tv-serie Anne+, de voorstelling Ilias, Liefdesziek en Weg met Eddy Bellegueule. Voor Weg met Eddy Bellegueule is Mensah met zijn drie medespelers genomineerd voor de Louis d’Or, de prijs voor de beste mannelijke hoofdrol van het seizoen. Eind 2020 werd hij bij ITA aangenomen als vaste acteur.
Mensah begon op zijn negende aan de Nationale Ballet Academie Amsterdam en volgde daarna verschillende dansopleidingen tot hij in 2012 de switch maakte naar toneel. Dit voorjaar speelt hij bij Theater Rotterdam met Jacob Derwig in Verdriet is het ding met veren en daarna debuteert hij bij ITA in Age of Rage dat in juni in première gaat op het Holland Festival.
Lees ook:
‘Weg met Eddy Bellegueule’ is een prachtig drama over anders-zijn.
“Waarom ben ik zo?!” Eddy Bellegueule is nog geen 10, als hij zich dat vertwijfeld afvraagt. Wat dat ‘zo’ betekent, weet hij niet, wel dat hij anders is. En dat hij er dagelijks om wordt bespot, in elkaar geslagen, bespuugd en vernederd.
