Jammer dat 'Taal is zeg maar echt mijn ding' een romantische komedie moet zijn

Anne, single, ergens rond de dertig, struikelt door het leven als redacteur van een glossy vrouwenblad. Liever zou ze romans schrijven maar ontslag nemen lukt niet. Omdat ze niet durft, omdat er altijd wel weer wat tussenkomt. Dus doet ze haar droom elke dag geweld aan door met schrijvers van baggerboekjes te praten. Of met voetballers die niet uit hun woorden komen. Of met koks die het in de bloei van hun leven over een mooi vleesje hebben dat ze straks gaan klaarmaken.

Als je van taal houdt, zeg maar, is dit de hel. Ook al heeft ze een dertiende maand. Jammer dat 'Taal is zeg maar echt mijn ding' toch weer een romantische komedie moet zijn. Tuurlijk, dat stond allemaal al in het boek van Paulien Cornelisse, dat van die bink en dat eiland en die cabrio, maar toch jammer. De film is namelijk op z'n best op de kleine momenten, in de kleine doorkijkjes die je krijgt in het leven van de personages.

Soms is dat dankzij de camera die opzij kijkt en een zwager laat zien die in een zijkamer snel een glas achterover slaat als niemand het ziet. Soms is het dankzij Peter Faber die als Anne's dementerende vader in het niets staart, als hij even niet op zoek is naar het manuscript dat hij nooit geschreven heeft of over de veertig andere dochters begint die hij heeft verwekt bij evenzoveel vrouwen.

Tekst loopt verder onder de trailer

Maar het is niet alleen Faber die de film gewicht geeft. Meestal is het dankzij Fockeline Ouwerkerk in de hoofdrol dat terloopse momenten waarde krijgen. Haar gedachten worden door een voice-over uitgesproken - die trouwens onnodig traag articuleert, alsof men bang was dat de materie anders te complex zou zijn - terwijl de camera naar Anne's gezicht kijkt. Daar is gelukkig genoeg op te lezen: twijfel over haar eigen keuzes en toekomst, angst voor wat er met haar vader gaat gebeuren, ergernis maar ook berusting over broer en zus die weigeren papa in huis te nemen als mama het even niet meer aankan en voor drie weken naar India vertrekt. De intieme momenten tussen Anne en haar vader zijn het hart van de film.

Romantiek

Het is niet dat de romantiek helemaal misplaatst is. Je bent oprecht blij voor Anne wanneer ze na alle cabrio's en eilanden en een bizar overbodig uitstapje naar een bananenboer die duidelijk nooit van #metoo heeft gehoord de liefde van haar leven ontdekt.

Maar moest tegenover die mooie intieme momenten met haar vader en haar toekomstige geliefde nou echt die ongeïnspireerde eiland-seks worden geplakt, compleet met smachtende blikken en een sprong in het zwembad? Een film die naar oprechte woorden zoekt, zou zich niet moeten verliezen in valse beelden.

Lees hier meer filmrecensies