Italiaanse boef bereidt zijn laatste kraak voor

The Last Ride of the Wolves
Regie: Alberto De Michele
Met Pasquale De Michele, Alberto De Michele
★★★★

Het is al gauw een van de leukste genres in de filmwereld: de heistfilm. Achter de schermen meekijken naar de voorbereidingen van een overval. Leer je de fictieve boeven goed genoeg kennen, dan hoop je dat ze nog slagen ook.

Met The Last Ride of the Wolves keert de Nederlands-Italiaanse Alberto De Michele het genre binnenstebuiten. Tachtig minuten lang heb je eigenlijk geen flauw idee wat je moet hopen. De Michele groeide op met een vader in het criminele circuit van Noord-Italië. Geschoold in Nederland, aan de Rietveld Academie, maakte hij eerder de korte film I Lupi (The Wolves) waarin je zijn vader hoort vertellen wat dat omvat, een grote kraak.

Een plan voor een overval op een geldtransport die niet doorging, was de inspiratie voor deze film, waar De Michele zijn vader en diens netwerk bij betrok.

Vader Pasquale is de spil in een fascinerend, raadselachtig docudrama over een grauw universum dat je de glamour van veel misdaadfilms snel doet vergeten. De oudere crimineel wil nog één klapper maken. Die moet zijn pensioen opleveren. Op de bijrijdersstoel heeft hij het hoogste woord over zijn teamwerk met de Wolven, overdag kermisexploitanten. Naast hem zit Alberto – snor, hoedje – die hem zwijgend overal naartoe rijdt. Met een reeks vloeiende ‘verborgen camera’-beelden geeft De Michele een raadselachtig, waarachtig kijkje-van-binnenuit in de onderwereld.

Voor Pasquale behelzen de voorbereidingen rondhangen in barretjes, bij de paardenrenbaan, in een bingohal en in een loods waar de buit zal worden verstopt. En vooral: veel rondrijden, Italiaanse jarentachtigpop op de autoradio. Ondertussen foeterend op maten die hun afspraken niet nakomen, en op moderne beveiligingstechnologie die misdaadwerk lastig maakt.

Stukje bij beetje ontstaat een portret van een even dynamische als trieste sjacheraar met een gokverslaving, die zichzelf een grote verlossing belooft. Dat The Last Ride of the Wolves niet mistroostig wordt, heeft alles te maken met de visuele energie van de film. En met Alberto zelf die naar het eind, nog steeds in stilte, het heft in handen neemt.