Regie: Jon Favreau
Met de stemmen van Donald Glover, Beyoncé, Seth Rogen
★★★☆☆
De nieuwe versie van ‘The Lion King’ haalde afgelopen week zelfs de rechts-conservatieve nieuwszender Fox News. Dat was te danken aan een artikel van de Nederlands-Amerikaanse wetenschapper Dan Hassler-Forest, verbonden aan de Universiteit Utrecht. In The Washington Post had hij geschreven dat ‘The Lion King’ in feite een fascistisch verhaal vertelt.
Hoezo? ‘The Lion King’ is het verhaal over leeuwenkoning Mufasa, die sterft door een complot van zijn kwaadaardige broer Scar. Die laatste bestijgt vervolgens de troon, maar wordt uiteindelijk door Mufasa’s zoon Simba verslagen.
Tussen al die verwikkelingen door worden we getrakteerd op monologen over de natuurlijke orde die moet worden gerespecteerd, zodat dingen in balans blijven. En over de waarde van verantwoordelijkheid nemen versus nietsdoen en een beetje lanterfanten.
Vooral door die monologen van Mufasa krijgen kinderen aangeleerd, zo schreef Hassler-Forest, dat de zwakkeren in de samenleving de wil van de sterksten moeten eerbiedigen, dat mannen strijd leveren en dat de vrouwen voor de kinderen zorgen. En meer nog, de hyena’s in de film, een soort parasitaire buitenstaanders die het koninkrijk binnen willen dringen, staan symbool voor alles wat anders is dan de dominante groep.
Het is niet raar om de film zo te bekijken. Dezelfde Amerikanen die in de hoogste boom klommen om te roepen dat Hassler-Forest de film niet zo serieus moest nemen, stonden een week eerder op hun achterste benen toen bekend werd dat Disney voor de remake van ‘The Little Mermaid’ nu eens geen witte meid had gecast. Plus: alle verhalen komen voort uit de cultuur waarin ze geschreven werden, dus het is logisch dat we analyseren welke boodschap ze eigenlijk vertellen.
Is het wat, die nieuwe versie?
Komen we bij die andere vraag: is het wat, die nieuwe Lion King? Visueel zeker wel: de nieuwe ‘fotorealistische’ techniek die is gebruikt, levert net als recent in ‘The Jungle Book’, indrukwekkende beelden op. De savanne lijkt een schitterend aards paradijs, waar dieren in harmonie leven, ook al staat de ene helft ‘s avonds op het menu bij de andere helft.
Tegelijk begint juist door dat realisme iets te wringen. Doordat de dieren zo echt lijken, werken sommige grappen niet goed en voelt het alsof het verhaal meer wil zijn dan het kan zijn – als een Icarus die hoger wil reiken dan goed voor hem is. Op zich is dat een interessant punt: nemen we een film serieuzer naarmate die echter lijkt? Hebben we dan ook ineens andere verwachtingen dan wanneer een film meer traditioneel geanimeerd is, zoals The Lion King uit 1994?
Het is begrijpelijk dat Disney koos voor een nieuwe The Lion King, want zulke bekende titels leveren bijna altijd winst op. Het lijkt er alleen wel op dat alle aandacht naar de nieuwe verpakking ging, terwijl het scenario er even bij werd gedaan. Als je het doet, doe het dan goed.
Lees ook:
De Lion King, daar zijn er nu dus twee van
‘Nants ingonyama - bagithi baba’, met een lekker lange ‘naaaaaaaaaaaaa’ aan het begin. De oerkreet, in het Zuid-Afrikaanse Zoeloe, spreekt wereldwijd tot de verbeelding: wie de uitroep hoort weet dat de nieuwe leeuwenkoning geboren is.
