‘In The Dutch Mountains’ van Marco Goecke is gelaagd, poëtisch en volkomen eigenzinnig

In The Dutch Mountains
Nederlands Dans Theater
★★★★★

Wanneer de hit van de Nederlandse band The Nits In The Dutch Mountains klinkt, klimt een danser op een ladder. Hij nestelt zich daar, meters boven de bühne van het Haagse theater Amare, en kijkt uit op een woeste zee geprojecteerd op het achterdoek. Hoogverheven zit hij daar, goedbeschouwd nét boven zeeniveau.

Zoals bijna iedere niet-Nederlander die voet op Nederlandse bodem zet, was de Duitse choreograaf Marco Goecke geïntrigeerd door het feit dat ‘Nederlanders wonen in een land dat aan de vissen toebehoort’. Met dit citaat van W.F. Hermans begint Goeckes nieuwste dansvoorstelling over zijn fascinatie voor Nederland. In het land van water en wind kreeg de choreograaf kansen om uit te groeien tot een toonaangevende Europese dansmaker. Hij studeerde in Nederland aan de balletacademie en draaide er op zijn jongenskamertje die hit van The Nits grijs.

Referenties aan ons kikkerlandje

In The Dutch Mountains is Goeckes beste choreografie tot nu toe: gelaagd, poëtisch en volkomen eigenzinnig. Een persoonlijke voorstelling is het ook, met soms vage referenties aan ons kikkerlandje. De molensteenkragen bij de dansers, à la Hollandse Meesters, voelen obligaat. Maar Goecke is een briljante kunstenaar, hij komt overal mee weg.

Het decor bestaat uit niet meer dan contemplatieve zeegezichten. Af en toe kijken we naar een duin met helmgras, een verdwaalde meeuw klapwiekt voorbij. De dansers vullen het canvas verder in, hun bovenlijven uitgelicht als een Vermeer in grijstinten, zoals de Noordzee onder Hollandse luchten.

Goeckes uitgesproken signatuur zit ingebakken in de lijven van de dansers van Nederlands Dans Theater: vliegensvlugge bewegingen vanuit de torso, als door een wesp gestoken. Goecke ziet de wereld in extremen, uitgebeeld in dans. Vloeiend en bijkans balletesk, dan weer cartoonesk en verwrongen met armen die pesterig om zich heen prikken.

Maar onder die rusteloze oppervlakte ligt een wereld van poëzie. Alle solo’s, duetten en groepsdansen zijn even gedetailleerd en worden voortgedreven door een waaier aan emoties. Je wordt erin meegezogen of je wilt of niet.

Dapper volkje, die Nederlanders

Extra dimensie aan de bewegingsflow geeft Het Balletorkest met een mooie uitvoering van muziekstukken van Bartók en Brahms, beide verraderlijk romantisch met soms een heroïsche ondertoon. Dapper volkje, die Nederlanders, lijkt Goecke te willen zeggen met hun filosofie ‘die louter is gericht op zelfbehoud’ zoals een voice-over verklaart. Maar arrogantie ligt op de loer en die zee kan ons verzwelgen. Ook dat idee krijgt gestalte door opgeheven armen die van aanpakken weten, tegelijk een teken zijn van overgave. Soms krijsen de meeuwen door merg en been.

Steeds als het echt serieus dreigt te worden, tovert Goecke een theatraal duiveltje uit zijn doosje, een hedendaagse deus ex machina. Want hij is niet alleen een briljante kunstenaar, een showman is-ie ook.

Tournee door het land t/m 5 maart. Info: ndt.nl

Lees ook:

Overweldigende Goecke bij Nederlands Dans Theater

En toen kroop er opeens een gorilla-achtige figuur over het podium. Op handen en voeten, op z’n dooie gemakje, tot twee keer toe. Zijn ‘optredens’ zijn niet meer dan flitsen in het nieuwe ballet ‘Walk the Demon’ van Marco Goecke, en toch zegt zijn ‘cameo’ alles over het kunstenaarschap van de choreograaf, die vast aan het Nederlands Dans Theater 1 is verbonden: het is even kinderlijk als briljant.