In ‘Rocks’ zien we energieke tienermeiden en hun grillige vriendschappen

Ze komen bij elkaar op het dak van hun woonflat. Hangend tegen de reling praten ze over nepbillen, chicken wings, jongens, nagellak. Ze rappen, zingen samen de klassieker 'Rollin' on the river'. Lachen om alles. Meisjes van vijftien.

Op hun school in een volkse Londense multicultiwijk dragen ze weliswaar hetzelfde lavendelkleurige uniform, hun achtergronden zijn divers. In de wereld van 'Rocks' stellen jongeren zich aan elkaar voor met 'Ik ben Jamaicaans-Nigeriaans', 'Ik ben Chinees-Oekraïens’.

In eerdere films als 'Brick Lane' en 'Suffragette' koos de Britse filmmaakster Sarah Gavron het perspectief van vrouwen in de onderste lagen van de samenleving om niet alleen hun tegenslagen, maar juist ook hun veerkracht te documenteren. Dat doet ze ook in het aandoenlijke, indrukwekkende kitchen sink drama 'Rocks', waarvoor ze een cast van jonge meiden verzamelde die voor het eerst voor een camera staan én een bijdrage leverden aan het scenario.

Van de ene op de andere dag blijft Rocks (Bukky Bakray) met haar broertje alleen achter in de galerijflat. Hun moeder is vertrokken, het achtergelaten briefje vermeldt niet wanneer ze zal terugkomen. Vanuit Lagos kan hun oma telefonisch weinig bijdragen: 'Niet elke vrouw kan een kind opvoeden.'

Terwijl het hoofd van het speelse jochie staat naar dinosauriërs ('bestaan ze echt?'), wordt het tienermeisje met allerlei zorgen opgescheept. Boodschappen doen met het laatste geld terwijl de elektriciteit is afgesloten, gealarmeerde sociaal werkers op afstand houden. Hulp vragen lijkt geen optie, zelfs niet van haar beste vriendin: Somaya (Ali) klaagt over alle bruiloftsgasten bij haar thuis, een luxeprobleem vergeleken met de situatie waar Rocks in zit.

Met losse camera kijkt Gavron rond op school, waar de meiden streng worden toegesproken op sieraden en make-up maar niet echt gestimuleerd worden om groot te denken: 'Wil je advocaat worden? Bedenk maar een plan B.' De maakster legt met haar levendige jonge actrices de grilligheid vast waarmee meiden vriendschap vormgeven: alles delen, elkaar verstoten, en dan weer terug naar innigheid.

Gavrons betrokkenheid bij een sociale klasse die in hedendaags Engeland de grootste moeite heeft boven water te blijven, is voelbaar. Maar haar film voelt minder verontwaardigd of activistisch dan bijvoorbeeld Ken Loach' recente 'Sorry We Missed You', waarin een gezin vanwege financiële onzekerheid door de ZZP-economie in steeds grotere problemen komt. De wanhoop van het dappere, maar ook stuurs eenkennige meisje mag met de dag groter worden, de film koerst af op een hommage aan al die jonge vrouwen die, met tegenwind en al, stuiteren van energie. Vooruit komen zullen ze. Liefst samen. Want, zoals een van de meiden zegt: 'Echte vrouwen helpen elkaar'.