In ‘Maybe I Do’ speelt sterrencast een totaal mislukte zedenkomedie

Maybe I Do
Regie: Michael Jacobs
Met Susan Sarandon, Richard Gere, Diane Keaton, William H. Macy
★

Er zijn goede redenen om Maybe I Do te zien. Maar meer om dat niet te doen. Wie genoot van Susan Sarandon als sexy outlaw in Thelma & Louise, en van de American gigolo die Richard Gere ooit speelde, zal benieuwd zijn hoe het de zeventigers inmiddels vergaat. Wel, de twee zijn om onbegrijpelijke redenen terechtgekomen in een film die een zedenkomedie had willen zijn, maar rechtlijnig conservatisme en huwelijkse trouw predikt.

Als geheime minnaars (die meer ruziën dan vrijen) worden ze met elkaar geconfronteerd wanneer hun beider kinderen aankondigen dat ze met elkaar gaan trouwen. Althans, dochter Michelle zet haar geliefde voor het blok: trouwen, of wegwezen.

Tijd om beide ouderparen aan elkaar voor te stellen. Wonderlijk laat, zou je zeggen, maar televisieschrijver Michael Jacobs hoopte vast op zo’n knetterend moment vol geestige misverstanden, ongemak en scherpe oneliners. De twee overgebleven ouders (Diane Keaton en William H. Macy) blijken namelijk ook een relatie met elkaar te hebben.

Klaagzieke types die hun levensgeluk laten afhangen van hun partner

Onhandig gemonteerd en vol cynische dialogen serveert de film zes mensen die elkaar hun mores en teleurstellingen opdringen, klaagzieke types die hun levensgeluk laten afhangen van hun partner. Keaton als bijbelvaste echtgenote die nerveus wordt van een leuk gesprek met een andere man, doet gewoon pijn aan je ogen.

Heel optimistisch betoont Jacobs zich niet over persoonlijke ontplooiing of vrolijke verstrengeling met een liefdespartner. Eerder beklemmend dan lichtvoetig eindigt zijn film met een triestmakende definitie van het huwelijk: een sprong in het diepe en er dan maar het beste van hopen.