In Emma is het weelderig wachten op de eerste kus

‘Emma’ is geen postfeministische adaptatie van Jane Austens roman uit 1815, maar deze weelderig gefilmde zedenkomedie is qua ritme en komische timing wel duidelijk afgestemd op een modern publiek.

Het verhaal is nog steeds wat het tweehonderd jaar geleden was: de zoektocht van de ‘jonge, knappe, rijke’ Emma Woodhouse naar een geschikte man. Daarbij toont Austen en passant het sociale korset dat vrouwen in bepaalde sociale kringen moesten dragen. Niet alleen is dat sociale leven strikt gereguleerd, met regels voor kleding en conversatie, maar een huis en een echtgenoot zijn nog steeds het hoogst bereikbare doel.

Emma, duidelijk de mooiste jonge vrouw in het fictieve Highbury, ziet de een na de ander van haar vriendinnen trouwen, waarbij ze zichzelf roemt als koppelaarster. Zelf wacht ze op de – naar men zegt – knappe Frank Churchill die binnenkort een fortuin zal erven.

Helaas vindt deze Churchill steeds nieuwe redenen om niet naar Highbury te komen. Een landgoed verderop woont echter de sympathieke Mr. Knightley, een eveneens knappe en gefortuneerde jongeman en de enige die haar de waarheid durft te zeggen.

Ondanks of misschien wel dankzij de kleurenpracht en de weelderige stijl heeft Autumn de Wilde’s debuut tot voorbij de eerste helft iets bedeesds, omdat echte gevoelens net iets te veel zijn weggestopt achter de komische façade van de film.

Gelukkig laat Anya Taylor-Joy als Emma wel net genoeg pijn en ongeduld zien om gefascineerd te blijven kijken. In het laatste deel breekt de film eindelijk los uit de komedie en wachten we allemaal op die eerste kus.