In de stad krioelt het van de dieren

Een film over dieren in Amsterdam. Lekker makkelijk, dachten de makers. “We hebben immers een kantoor aan de Herengracht. Maar het viel niet mee”, legt creatief producent André Janse uit. Ze wilden bijvoorbeeld een specht op een lantaarnpaal filmen, die een tijdje huisde op een bepaalde plek in de stad. “Het heeft uiteindelijk twee jaar ­geduurd voor we die op beeld hadden. De mensen van wie we het balkon mochten gebruiken, waren ­inmiddels al verhuisd.” Uiteindelijk is het beestje nog geen drie seconden te zien in de film.

Drie jaar zijn de filmmakers, biologen en producenten met de film bezig geweest. En nog steeds wordt er aan de film gewerkt. Regisseur Mark Verkerk is bij de eerste vertoning voor de pers afwezig, hij zit nog aan de montageknoppen. Het voorlopige resultaat is een film waarbij de kijker door de dikkige huiskat Abatutu – gespeeld door een ervaren ­acteurkat – aan de hand wordt genomen voor een tripje langs de vele dieren die de stad rijk is. “Ik beloof je dat je nooit meer hetzelfde naar de stad zult kijken”, zegt de kat met de stem van acteur Martijn Fischer.

Pizzapunt

Want dat er veel dieren in, onder en boven de stad leven, is duidelijk. Hele generaties muizen in de vuilniswagen, krioelende ratten (evenveel als er inwoners zijn) die een pizzapunt mee onder de grond trekken, minder snuggere meerkoeten die eieren leggen voordat hun nest ­gebouwd is, gierzwaluwen die elkaar knuffelen in hun spouwmuur na een langverwacht weerzien, Amerikaanse rivierkreeften die hun klauwen verontwaardigd in de lucht heffen als er een auto langskomt of een vos die zijn weg naar de grachtengordel heeft gevonden en met een huiskat snuffelt in een vuilniszak.

De hele film is van tevoren gescript. De natuur is namelijk best voorspelbaar, legt producer Ignas van Schaijk uit. Het scouten van plekken waar bepaalde dingen gebeuren, begon in 2015. “Reigers en meeuwen vliegen dezelfde routes, we weten dat er slimme en domme meerkoeten zijn, en wanneer ze gaan nestelen.” De aftiteling van de film toont een lange lijst van biologen, stadsecologen en natuurorganisaties die meehielpen. “Zij weten wat er ­gebeurt, wanneer en waar. Of dan belt de GGD weer dat er ergens een rattenkolonie zit.”

Rivierkreeften

Maar een script betekent ook dat er dingen in scène zijn gezet, al benadrukt Janse dat het altijd natuurlijk gedrag is. De makers wisten van het personeel van het Amstel Hotel dat er soms rivierkreeften langs het terras lopen. “Dan kun je wel weken gaan zitten wachten tot er eentje langsloopt, maar je kunt ook aan de stadsecoloog vragen of die er eentje vangt en voor het hotel neerzet.”

Opvallend is ook de grote hoeveelheid rommel die in beeld komt en wat dat voor invloed heeft op de dieren. Vogels die hun nest maken van plastic afval is daarvan een duidelijk voorbeeld. Maar een kritisch pamflet is de film niet. “Het is entertainment”, zegt Van Schaijk. “We willen laten zien hoe dieren zich aanpassen aan de aanwezigheid van de mens in de stad.” En wellicht ook andersom. Want zwemt u weleens in de gracht voor het goede doel? Weet dan dat twee meter lager de ratten en rivierkreeften net zo hard mee zwemmen.

Stadssafari

‘De wilde stad’ is de derde en laatste film over natuur in Nederland van EMS Films. De film draait vanaf 1 maart in de bioscoop. Ook komt er een Engelstalige versie voor toeristen en om te laten zien op festivals en in buitenlandse bioscopen. Wie zelf een keer op zoek wil naar wild in de stad, kan ook bij de filmmakers terecht: samen met de stadsecologen organiseren ze stadssafari’s.