In de lichtvoetige heistfilm ‘L’Innocent’ reflecteert regisseur Garrel op het acteervak

L’Innocent
Regie: Louis Garrel
Met Louis Garrel, Roschdy Zem, Noémie Merlant
★★★★

Zijn moeder trouwt met een gedetineerde: zo’n zakelijke voltrekking onder tl-licht. Deze Sylvie verzorgt achter tralies theaterworkshops en Michel is duidelijk de meest begaafde acteur – of de meest charmante. Liggen charme en acteren dicht bij elkaar?

Wel in deze heerlijke mix van thriller, heistfilm en familiedrama, waarmee Louis Garrel zijn vierde film als regisseur aflevert. Net als in zijn vorige films speelt de maker zelf een hoofdrol, die van Sylvies zoon Abel. Alsof we met ieder verhaal een ander deeltje van een alter ego-achtige man leren kennen. Een wat afwachtend type.

De nieuwe echtgenoot geeft na zijn vrijlating Rolexen weg

In l’Homme fidèle (2018) liet het titelpersonage zich de bokkensprongen van zijn geliefde welgevallen. In l’Innocent is Abel de nukkige aanwezige bij de gehaaste bruiloft. Het is niet de eerste keer dat zijn moeder zich verbindt met een gevangene. Even later is Michel (Roschdy Zem) vrij. En iets aan deze glimlachende man met snor en leren jasje die Rolexen weggeeft, zegt ons dat hij de criminaliteit niet achter zich heeft gelaten.

Terwijl zijn moeder zich als een springende puppy op een nieuw leven met echtgenoot en eigen bloemenzaak stort, gaat Abel als een derderangsdetective op onderzoek uit. Hulp krijgt hij van Clémence, de beste vriendin van zijn overleden vrouw. Zo raakt hij verwikkeld in een zaak die eigenlijk te spannend is voor een man die naar kalmte verlangt. Liefst vertelt Abel in het aquarium van Lyon bezoekers over Mexicaanse vissen.

Garrel doet licht ironische observaties over het vak: wat is acteren?

Garrel – ernstige blik, warrig haar – stond al op jonge leeftijd voor de camera, en brak als jongeling door in The Dreamers over de Parijse studentenrellen van ’68. Hij groeide op met acteren, als kind van filmmakers van de nouvelle vague-generatie in de jaren zestig. Met zijn coscenaristen vervlecht hij nu met lichte ironie observaties over het vak door een verhaal over mensen die niet weten wat ze aan elkaar hebben.

Want wat is acteren? Even iemand anders worden? Of een rol aannemen om jezelf te kunnen zijn? Het levert hoe dan ook een mooie, ontroerende scène op tussen Abel en Clémence. Tegen die tijd zitten de twee al flink in de penarie: omringd door meer mannen met leren jasjes.

Een rustige cameravoering geeft alle ruimte aan aanstekelijke acteurs

Visueel veroorlooft de maker zich voor zijn lichtvoetige script een paar grappige uitstapjes, zoals een splitscreen, en een hondenapp om een inventieve achtervolging in te zetten.

Voor het overige geeft juist een rustige cameravoering alle ruimte aan de aanstekelijke acteurs. Vooral Noémie Merlant, eerder de energieke blikvanger in films als Portrait de la jeune fille en feu en Les Olympiades, zorgt als Clémence voor een paar mooie verrassingen in een film die luchtig, spannend en warm is.