In de hoek van de kamer ging een rood knipperend alarm af. Ik rende meteen de deur uit

Om half een ’s nachts stapten we in de auto. Ondanks het tijdstip was het druk op de weg. Al die mensen waren onderweg naar hun bed na een uitgebreid ­ramadandiner met hun familie. Wij reden zo snel als we konden naar het ziekenhuis, voor de geboorte van onze zoon.

“Salaam”, zei een zuster toen we er aan­kwamen. Ze nam ons mee naar de kraamafdeling. Ik wilde al mee naar binnen lopen, maar de zuster zei dat ik moest wachten op de gang.

IJsberend dacht ik aan twee wonderschone, maar ook erg droevige romans: A ­Farewell to Arms van Hemingway en Joris ­Ockeloen en het wachten van Jeroen Brouwers. In beide romans wacht een man op de gang van een ziekenhuis, terwijl zijn vrouw ­achter gesloten deuren aan het bevallen is. De enige keer dat ik heb gehuild om een boek, was bij het einde van A Farewell to Arms.

Ze bezwoer me dat ze me op tijd zouden halen

Doordat ik aan deze twee romans dacht,­ begon ik ook te wanhopen. Een zuster kwam me halen en nam me mee naar een kamer op een lagere verdieping. Daar liet ze me achter. Ze bezwoer me dat ze me op tijd zouden halen. Ik vond het moeilijk dat ik niet bij mijn vrouw kon zijn. Maar blijkbaar ging dit zo in Tunesië.

Slapen lukte vanzelfsprekend niet. Het was compleet stil. Tot er in de hoek van de kamer een rood knipperend alarm afging. Ik rende meteen de deur uit, de gang door en daarna over onverlichte trappen naar boven, waar de kraamafdeling was. De nachtverpleegster deed een spelletje op haar telefoon, met haar voeten op de balie. Nee, ze had me niet gebeld. Ik kon weer terug naar de kamer.

Even later ging het alarm in de kamer opnieuw af, maar ik liet me niet nog eens beetnemen.

Ik wachtte.

Plotseling ging de deur open. Een half slapende gestalte kwam binnen en zei: “U bent boven nodig”. Ja! Dacht ik. Het is zover! Voor de tweede keer rende ik naar boven. Aan de boeken van Hemingway en Brouwers dacht ik allang niet meer. Alles was natuurlijk goed gegaan. Misschien was het hoofdje al naar buiten. Of misschien hadden ze me te laat gehaald en lag onze zoon al op haar borst!

Uren gingen voorbij

Maar toen ik binnenkwam, was het nog lang niet zover. Omdat mijn vrouw naar me had gevraagd, mocht ik toch alvast bij haar zijn, ook al was dat niet gebruikelijk hier.

Uren gingen voorbij, waarin ik machteloos toekeek. Om de paar minuten kneep ze mijn hand fijn. Ik zei en voelde hoe intens veel ik van haar hield.

En toen – toch nog sneller dan verwacht – was hij daar ineens. Onze zoon. Geboren in Tunesië.