Ik voelde me heel naïef dat ik de mens zoveel hoger had ingeschat dan de computer

Er stond een nieuw document voor me klaar, dat had de onderwerpregel van de mail gezegd. Maar dat zeggen de onderwerpregels van heel veel mails, bijna elke dag. ‘Er is een nieuw bericht voor u.’ ‘Er staat een nieuw document voor u klaar.’ ‘Iemand heeft u zojuist een bericht gestuurd.’ ‘Nieuw bericht van …’ ‘Je hebt belangrijke post van …’ ‘Je hebt meerdere mededelingen gemist.’

Het bericht of de mededeling staat nooit in de mail zelf. Om te weten wat je gezegd wordt moet je naar een portaal, een website of een app. Een ouderportaal, een zorgportaal, een klantenportaal, een ondernemersportaal. Naar een omgeving. ‘Download de app.’ ‘Gebruik de app.’ ‘Log in via de app.’ ‘Alles staat op de app.’ ‘We hebben een nieuwe app.’

Maak een account aan, met een omvangrijke gebruikersnaam en een wachtwoord van minimaal twaalf tekens, met vier hoofdletters, drie getallen, twee vreemde tekens, geen spaties, niet je eigen naam, niet die van je huisdier, niet je geboortedatum, niets wat met de website zelf te maken heeft, geen songtekst.

Log in, en ontdek wat er klaarstaat.

Drie achterlijke wachtwoorden

De meeste berichten zijn geheel niet relevant. Dan heb ik op de link in de mail geklikt, het juiste inlogknopje gevonden, een nieuw wachtwoord aangevraagd omdat ik het vorige vergeten was, mijn inbox meermaals vernieuwd, de wachtwoordmail geopend, de link aangeklikt, de code ingevoerd, drie achterlijke wachtwoorden verzonnen waarvan alleen de laatste aan de veiligheidseisen voldeed, en het derde achterlijke wachtwoord nog eens ingevoerd ter controle, om vervolgens te lezen dat ik ‘punten’ kan inzetten voor een minimale korting op een product dat ik helemaal niet wil hebben.

Ik doorkam de matig navigeerbare basisschool-app en weet nog steeds niet dat het sportdag/ kijkdag/ voorleesmiddag is. Ik krijg een ‘community-app’ opgedrongen met de faux-socialistische naam ‘Area of the People’, om tussen de oproepen voor betaalde netwerkborrels te achterhalen waarom het internet niet goed werkt in mijn kantoortje.

Allemaal minuten van mijn leven die, als je ze bij elkaar optelt, een obsceen gedeelte van mijn dag innemen.

Dus nee, ik had het document dat voor me klaarstond niet gezien. Ik kwam er pas achter dat een automatische overschrijving naar de zorgverzekeraar was mislukt (want daar ging het over), toen er een brief van een incassobureau in de brievenbus lag (fysiek).

Een door AI gegenereerd slaapliedje voor Eva Jineks ongeboren kind

Het leek me goed dat even aan te kaarten bij de verzekeraar. Omdat ik net Jeroen van der Boom een door AI gegenereerd slaapliedje voor Eva Jineks ongeboren kind had zien zingen, wilde ik graag een echt mens spreken. Geen chatbot. Iemand met hersens in plaats van hardware, menselijk begrip in plaats van algoritmisch gegenereerde antwoorden.

Het lukte, ik kreeg een heuse vrouw aan de telefoon. In de vijftig, dacht ik, een degelijk type. Op vertrouwelijke toon legde ik de situatie uit – zij zou me begrijpen – en vroeg of ze zo’n brief niet gewoon konden opsturen, want – zucht – met zo’n fors maandelijks bedrag kon er in geval van nood toch wel een envelopje vanaf? Of gewoon een mailtje?

“Nee mevrouw”, zei ze. “We zijn een volledig digitaal bedrijf. En berichten gaan nu eenmaal via het portaal.” Ik voelde me heel naïef dat ik de mens zoveel hoger had ingeschat dan de computer, en begon maar vast een nieuw wachtwoord te verzinnen.