‘Ik hoop te ontdekken hoe ik mijn eigenheid nog beter kan overbrengen’

Zijn dromen buitelen over ­elkaar heen. Acteur Minne Koole (26) zou graag experimenteel theater maken. Hij fan­taseert over leermeesters als de Deense filmmaker Lars von Trier en actrice Maria Kraakman. En hij wil weg uit Amsterdam, waar hij al sinds zijn ­geboorte woont. “Het lijkt me spannend te verhuizen naar Londen, of om opnieuw te beginnen in New York.”

Hij slaakt een zucht. “Ik heb veel te veel ambities.”

Toch is Koole het nieuwe decennium als gelukkig man begonnen. Nadat hij in 2017 is afgestudeerd aan de Amsterdamse toneelacademie, speelde hij onder meer in ‘Kings of War’ (ITA) en tv-serie ‘Judas’. In zijn filmdebuut ‘Niemand in de stad’ (2018) had hij ­direct de hoofdrol te pakken. En op dit moment is de acteur te zien in het stuk ‘Een leven lang seks’ en de eerste écht Nederlandse Netflix-serie, de horrorreeks ‘Ares’.

Absoluut niet klaar met leren

“Mijn artistieke troeven? Ik denk dat ik een grote eigenheid heb, best vrij ben op de vloer en goed kan improviseren. En ik heb veel fantasie. Al verschilt mijn spel per project, dat is afhankelijk van de regisseur.” Bovendien zou hij in 2020 zomaar een totaal ander type ­acteur kunnen zijn. “Klaar met leren ben ik absoluut niet. Werkelijk op alle vlakken kan ik nog groeien, van stemgebruik tot het opbouwen van een scène. Ik hoop dat ik de komende tien jaar ontdek hoe ik datgene wat mij als acteur uniek maakt, nog beter kan overbrengen.”

In zijn stoutste dromen speelt Koole ‘Woyzeck’. “Een existentieel stuk, waarin Büchner onderzoekt wat het ­betekent om mens te zijn. Het gaat over sluimerende, slechte kanten die bij iedereen tevoorschijn kunnen komen. “Ook Hamlet vindt hij een prachtrol. “En gisteren ging ik stuk toen ik ‘Weg met Eddy Bellegueule’ zag. Poe, wat een voorstelling.”

‘Ik mis de vrijheid om rollen flink vorm te geven’

Momenteel mijmert Koole vooral over een voorstelling die hij dit jaar wil ­maken. “Vaak word ik nu gevraagd om mezelf te spelen, klein en ingetogen. Identiteitstheater is populair. Ik mis de vrijheid om rollen flink vorm te geven; mijn hele lijf, stem en fantasie te gebruiken.”

“Om die reden bezin ik me nu op een andersoortig stuk. Samen met ­Jessie l’Herminez, die net als regisseur is afgestudeerd, wil ik iets maken dat lijkt op kabuki, Japans theater met flam­boyante jurken, veel make-up en grote gebaren. Dat lijkt misschien overdreven en vreemd, maar als de uitvoering goed is, kun je innerlijke emoties op die manier juist superrealistisch uitwerken.”

Lees eerdere afleveringen uit de Roaring Twenties-serie op trouw.nl/roaringtwenties.