Hup, verwerken die negatieve recensie, en dóór!

Op de website van het Literatuurmuseum plaatste schrijver Philip Huff een artikel over dichter Willem Kloos (1859-1938) en hoe deze als criticus gehakt maakte van een dichtbundel van Louis Couperus. De bundel, getiteld Orchideeën, verscheen in 1887. ‘Beteekenisloze weelderigheid’ zag Kloos in de gedichten, en hij sprak van ‘tergend rijm’.

Interessant om in het Couperusjaar óók eens iets te lezen over genadeloze kritiek op de grote schrijver. Mooi uitzoekwerk van Huff ook. Maar het artikel neemt een vreemde wending: Huff loopt de kritieken op al zijn eigen romans na. Hij laat weten dat hij veel lovende kritieken kreeg voor zijn boeken, maar één enkele afkraakrecensie over zijn tweede roman kwetste hem enorm, hij hield er lang last van. Net als Couperus.

Nooit schreef Couperus meer een dichtbundel!

‘Bepaalde patronen in de literatuurkritiek veranderen niet’, schrijft Huff. Daarmee bedoelt hij waarschijnlijk dat er nog steeds boeken genadeloos afgekraakt worden. Daar ziet hij blijkbaar een patroon in. Huff stelt dat Willem Kloos zich met die kraakrecensie wilde positioneren en Couperus beschadigen: nooit schreef Couperus meer een dichtbundel! Uit eigen ervaring weet hij: ‘Een kraakrecensie treft mensen van vlees en bloed die dat moeten verwerken’.

Als schrijver heb ik ook weleens wat moeten slikken, en van persoonlijke aanvallen houd ik niet, maar ik maak me desondanks sterk voor de Vrijheid van Afkraken. In Trouw staan zelden kraakrecensies, Huffs ‘patronen’ zie ik hier niet, ik zie ze nergens eigenlijk.

Integendeel, er zou wat mij betreft best wat meer gekraakt mogen worden. Het levert dikwijls fijn leesvoer op en maakt nieuwsgierig naar het boek. Niet leuk voor de schrijver nee, maar zoals Spinoza-kenner Ronald van Raak in deze krant liet optekenen: gekwetst zijn is een keuze. Bovendien, Kloos had gelijk wat de poëzie van Couperus betrof, hij kon zich beter op een ander genre toeleggen. En dat heeft hij gedaan, gelukkig. Hup, verwerken die kritiek, en dóór!