Hoofd van slaaf als spel

Naast zijn puur wetenschappelijk werk publiceert hij ook verhalen zoals de recente bundel 'Sjons en slaven'. Het is een genre dat je niet onder de geschiedkunde kunt rangschikken, want de figuren die erin optreden zijn gefantaseerd. Je kunt ze ook niet literair noemen, want daarvoor is er te veel expliciet aandacht voor de historische omstandigheden, zijn de figuren te flets en is de stijl te clichematig. Ze zijn het best te typeren als verhalen van een geschiedenisleraar die zijn enthousiasme over de historie overbrengt door er verhaaltjes over te vertellen.

Het werkt. Op deze manier wekt Goslinga interesse voor de omstandigheden rond de slavernij. Hij beperkt zich daarbij niet tot gruwelverhalen als dat waarin de blanke heren jeu de boules spelen met de hoofden van ingegraven slaven, Goslinga gaat ook in op de merkwaardige juridische haken en ogen die aan de slavernij vastzaten. Zo werd een slaaf automatisch vrij als hij door zijn meester werd meegenomen naar Nederland, want hier bestond de slavernij niet. Dat gaf bij terugkeer op Curacao gegarandeerd problemen.

Door deze juridische verwikkelingen in verhaalvorm te gieten geeft Goslinga een populaire zedenschets van de slavernij op de Antillen in de achttiende en de negentiende eeuw.