Honger naar Queen-feiten is de wens dichtbij te komen

Uren postte de BBC donderdagmiddag met een camera bij het toegangshek van Balmoral Castle. Tussen het werk keek ik steeds even op de livestream. Gebeurt er al iets bij The Queen? Een auto! De BBC deed een
‘CNN-etje’: urenlang geklets bij lege beelden. Kennelijk liever dat, dan ‘het’ moment te moeten missen.

En wat wilde iedereen daarna? Er met elkaar over praten. Op1 had een tafel vol (oud-)koningshuis- en Groot-Brittannië-verslaggevers, met correspondent Lia van Bekhoven nog per beeldscherm erbij. Welingelichte journalisten, zeker. Maar ze snoepten elkaar zo het woord af, dat er weinig van hun woordenwedstrijd beklijfde.

De honger naar kennis draait in zo’n situatie niet om kennis. Die honger is een vorm om dichter bij het onderwerp te komen en het verlies tot zich te laten doordringen. Eva Jinek begreep dat ze het niet op informatie moest gooien, maar op gevoel. Zij liet haar gasten een eerbetoon brengen, en vroeg iedereen om een memorabel filmfragment.

Eenzame Queen

Choreograaf Barrie Stevens bijvoorbeeld haalde de eenzame Queen aan, in de kerkbankjes bij de begrafenis van prins Philip in coronatijd. “Dat was het begin van haar einde. Haar steunpilaar viel weg.” Bij hemzelf zakt zijn voormalige thuisland ook verder weg door haar dood, zei hij met brok in de keel. Dat is het: bij het afscheid van zo’n symbolische figuur nemen we eigenlijk afscheid van een tijdperk vol eigen herinneringen.

Soms blijven we liever hangen in nostalgie dan nóg meer informatie te krijgen. Groot-Brittannië een great nation, zoals premier Liz Truss zei? Vier op de vijf zwarte jeugdigen in Engeland kunnen niet zwemmen, schreef Trouw vrijdag. En een Brits malariavaccin blijft hangen op Britse bezuinigingen. Not great at all.

Maar al die oude beelden over het glorieuze, arbeidzame, razend boeiende leven van koningin Elizabeth, en al die nieuwe beelden vol rouwende Britten: ik kon er uren naar blijven kijken. Bleef hangen op BBC World News en het maakte me geen moer uit of ik dezelfde beelden van de Queen in Australië, met Ronald Reagan, met prins Philip of met Paddington voor de tigste keer voorbij zag komen.

Vrijdagmiddag nieuwe beelden: prins, o nee, koning Charles III reed zijn paleis niet zo maar binnen als nieuwe bewoner, maar stapte voor Buckingham Palace uit de auto om de bloemenzee voor het hek te bekijken en de mensen te begroeten. En zij hem.

Fascinerende gezichten

En hoe: de gezichten van al die aardige Britten waren fascinerend om naar te kijken. Ze hadden iets ingetogens, omdat ze de zoon begroetten van een zojuist overleden lieve moeder. Ze moesten hem condoleren. Maar tegelijkertijd wilden ze hem feliciteren, hun nieuwe koning. Het was een ingehouden uitbundig vertoon van liefde. Een vrouw zoende Charles op zijn hand, en de reporters zeiden dat een ander hem op de wang had gezoend. Op CNN noemden ze het zelfs een kiss on the lips. Wie weet zie ik die beelden nog, en anders verzin ik mijn eigen plaatje wel.

In de BBC-studio verbaasden de journalisten zich over alle aandacht van buiten het VK: vanwaar al die emotie in de wereld over de Queen en de nieuwe koning? Iemand zei: “Mensen houden van monarchie, zeker als het niet hun eigen vorstenhuis is.” Er kon alweer wat gelachen worden.