Hij wilde in het harnas sterven, maar zijn gezondheid laat hem geen keus. In het eerste Pinkpoploze jaar sinds 1970 draagt oprichter, baas en boegbeeld Jan Smeets het stokje over aan de nieuwe generatie. Een laatste interview met Mister Pinkpop.
Afscheidsinterviews komen in de popjournalistiek zelden voor. Bijna niemand stapt er bewust uit. Ja, bands gaan soms met ruzie uit elkaar. Een goed gesprek zit er dan meestal niet meer in. Maar verder? De popwereld verlaat je met stille trom of in de kist - dat zijn de opties. Wat moet je vragen aan iemand die er zelf een punt achter zet? Wat gaat er nu door je heen? Het is toch geen voetbal?
Gelukkig heeft Jan Smeets geen openingsvraag nodig. Aan de vergadertafel in zijn Limburgse hoofdkantoor steekt de man die vijftig Pinkpop-edities aan de leiding stond, onder het genot van een plak schuimtaart, meteen van wal. Niek Murray, een van zijn drie opvolgers, is erbij om hier en daar aan te vullen. Smeets heeft een slechte dag, een ‘lockdownday’ noemt hij het. Sinds hij in april met Covid-19 in het ziekenhuis lag, heeft hij ze geregeld.
"Dan ben ik niet helder, kan ik moeilijk op woorden komen. De vraag is dan, waar komt dat door? Tja, wat zal het zijn. Slaapapneu, heb ik dat? Ik weet het niet. Het zijn altijd andere mensen die beslissen wat je hebt, dat vind ik zo raar. Ik voel me vooral moe. Altijd maar moe. Iedereen roept: ‘Je bent 75 jaar, dat is toch logisch?’ Dat zou best kunnen. Of het heeft met die corona te maken. Je leest dat vaak, dat mensen daar moe van worden. Drie weken heb ik in het ziekenhuis gelegen. Ik had zelfs een delier.”
Murray: "Dat kwam door die urineweginfectie."
Smeets: "Daar weet ik niets van, heb ik dat gehad? Haha. Zie je, zo gaat dat nou. Toch hoop ik steeds als ik naar bed ga dat ik de volgende dag wakker word en denk: dit is een leuke dag. Morgen niet hoor, dan gaat het regenen. Maar we hebben toch lekkere dagen gehad de afgelopen week? Je kunt alleen nergens heen."
Waar hij heen zou willen? Naar Zuid-Frankrijk misschien. Een hele hoop festivals bezoeken - daar is hij nog niet klaar mee. Of gewoon lekker een stukje fietsen, maar dat durft hij niet aan. Als je valt, heb je zo een gebroken heup. Autorijden mag hij niet van zijn echtgenote Till.
"Ik zou graag naar de sauna gaan, maar daar brengt ze mij niet heen. Jammer, daar kan ik lekker slapen. Van de Tour de France heb ik mateloos genoten. Prachtig was het. Sinds maandag voel ik de leegte dat de Tour is afgelopen. Gelukkig hebben we dit weekend het wereldkampioenschap. En dan krijgen we de Giro, en Spanje..."
Verwart u het gemis van de Tour nou niet met uw afscheid van Pinkpop?
"Wat dat gaat betekenen moet ik nog ervaren. Ik heb de confrontatie met het festival zelf nu niet. Er is trouwens weer een groep bevestigd. Wist je dat al, Niek. Dat is toch leuk, dat die bands zich blijven melden. Hun agenten moeten natuurlijk ook aan hun inkomsten denken. Och man. Dan krijgen we te horen dat Red Hot Chili Peppers, onze headliner voor 2021, ook naar Rock Werchter komt. En kom, hoe heten ze... Dat is ook zoiets met ouder worden, dan kan een naam je gewoon niet te binnen schieten. Hoe heet die andere groep ook alweer? Pearl Jam, inderdaad. Die komt óók op Rock Werchter. Nondeju." Hij slaat met zijn vuist op tafel. "Dat is toch niet afgesproken?"
U kunt zich er nog steeds over opwinden?
"Ik zat hier gewoon niet op te wachten. Ach ja." Hij glimlacht, trekt een luchtfoto van het festivalterrein die op de tafel ligt naar zich toe. "Kijk, hier staat nu een tent. We zijn een van de coronatestcentra in Limburg. Voor zes maanden geboekt. En hier hebben we snuffelmarkten. Die zijn succesvol, want er is bijna niets te doen. Misschien komt er een kermis. Wielrennen hebben we ook, elke dinsdag. Ik ben mede-eigenaar van het terrein, daarvan heb ik mij niet teruggetrokken. Kan ik me daar nog lekker druk over maken."
Uw vertrek kwam, ondanks alles, als een verrassing. U heeft altijd gezegd dat u op het podium in elkaar wilde storten.
"Heerlijk toch, net als Tommy Cooper. Iedereen roepen: ‘Kom Smeetsie, opstaan’. En dan lig je daar. Maar dat gaat niet gebeuren, het is niet de bedoeling dat ik nog op dat podium ga staan. Dan lijk ik net Heintje Davids. Jonge lezers zullen geen idee hebben waar ik het over heb. Ik zag Heintje pas geleden nog op televisie. Claudia de Breij gaat er iets mee doen."
De afsluitende speeches zullen gemist worden. Die horen toch gewoon bij Pinkpop?
"Oké, oké, probably. Maar ik moet eerst afvallen, ik heb een beetje een dik hoofd gekregen. En dan die buik! We weten niet wat er volgend jaar gaat gebeuren. Straks krijgen we een vergunning met de aantekening dat je niet mag schreeuwen. Hebben we een bord: We want more, met een streep erdoor. Wie had dit ooit in zijn leven gedacht? Bij onze podiumbouwer in België ligt ook alles stil, daar is niets te doen. En in Kessel zit een groot bedrijf dat tenten verhuurt. Dat doen ze nu voor de teststraten, zo kunnen ze toch nog wat verdienen. We werken met honderdvijftig bedrijven samen. Die hebben het allemaal moeilijk."
Maakt u zich zorgen over hen?
"Het zijn hun zorgen, maar het gaat om een hoop geld. Pinkpop kost 17 miljoen. Ongelooflijk toch? En dan vragen mensen: waarom komt Neil Young niet? Nou ja, die wil een headlinepositie. Daarvan hebben we er maar drie te vergeven, eentje per dag. Als hij niet bij die drie hoort, dan komt hij niet. Zag ik hem wel op een festival in Lokeren staan. Neil Young? In Lokeren? Ik vertel dan aan de mensen van onze programmacommissie dat ze duidelijk moeten maken aan al die managers dat het slecht is voor het imago van een artiest om niet op Pinkpop te staan en wel in Lokeren. Van die dingen."
Was dat eeuwige getouwtrek niet juist een van de leuke kanten van uw werk?
"Natuurlijk. Het succes is heel de tijd dichtbij en als het dan lukt, voelt dat als een overwinning. Dat is fantastisch, man. Sommige groepen zijn echt gek van Pinkpop. Red Hot Chili Peppers, Pearl Jam, die vinden het hier geweldig. En Bruce Springsteen natuurlijk. Je weet, in 1985 hadden we een slechte Pinkpop. Toen zei ik tegen Leon Ramakers van Mojo: ‘Als jullie nou het programma maken, dan doe ik de rest’. Natuurlijk moest ik mij over mijn trots heen zetten. Dat speelt met dit terugtreden ook weer. Maar bij Mojo hebben ze de juiste relaties. Van 1970 tot 1985 heb ik het zelf gedaan. In de beginjaren was het fantastisch. Toen kon ik tegen Fleetwood Mac zeggen: ik ben het enige festival in Europa. Het was zo makkelijk. Kijk maar naar de posters in mijn kantoor. Wij waren de king. Ik blijf trouwens gewoon in dat kantoor zitten. Ik ben ook nog manager van Urbanus, hè. Dat blijf ik gewoon doen."
Murray: “En we stellen het nog steeds prijs als je af en toe je mening over de schutting gooit. We zijn nu alleen vrij om er niets mee te doen.”
Smeets: “Ik heb er vrede mee. Maar als het festival volgend jaar doorgaat, begint het vast weer te kriebelen.”
Murray: “We zetten je wel op de gastenlijst.”
Smeets: “Dat mag ik toch hopen. Niet te geloven toch, die kinderen.”
Lees ook:
Pinkpop, ooit voor hippies, nu voor iedereen
Pinkpop beleeft dit weekend haar 50ste editie. Oude tijden herleven met bands als Fleetwood Mac, The Cure en The Pretenders. Nostalgie, die ons terugvoert naar de begintijd van het Limburgse popfestival.
