Het Songfestival is spartelen in een groot meer met zwemdiploma A

Haar gezicht afgewend, de blik naar binnen gericht. “Ik hou me groot”, zegt ze met verstikte stem. “Maar het is zó zwaar om zo neergehaald te worden.”

Arme Mia. Het liefst wil ze verdwijnen. “Ik heb in mijn leven pas twintig keer live opgetreden en nog nooit voor meer dan tweehonderdvijftig man”, zegt ze vol ongeloof.

In de documentaire Mia en Dion, missie Songfestival (Avrotros) zondag volgde Maartje van Poelje het duo dat nu Nederland vertegenwoordigt bij het Eurovisie Songfestival. Gelukkig klinken de laatste dagen positievere geluiden, maar de film leek meer op een koude douche dan een droom die werkelijkheid wordt.

Mia Nicolai (27) en Dion Cooper (29) moeten het grootste podium van Europa overtuigen, maar kenden elkaar voorheen nog niet eens, en hadden hun lied Burning Daylight krap een maand geleden nog nooit live gespeeld. “Ik moet nog meters maken”, zegt Mia bijna wanhopig. “Ik moet helemaal die persoon zijn die ik nog moet worden.”

Het mag gezegd: ze weet het wel te verwoorden en is ontwapenend eerlijk. Twee keer noemt ze het woord ‘overprikkeld’. Ontelbare keren klinkt bij Dion en haar het woord ‘druk’. Half Nederland weet hoe slecht het ging bij hun allereerste uitvoering op een voorbereidingsfeestje in Madrid: pijnlijk vals. De oortjes werkten niet. Ze konden zichzelf niet goed horen, verontschuldigden ze zich.

Ze hadden woedend moeten worden. En was Mia nou net een dag terug uit Los Angeles, met mogelijke jetlag? Het klinkt vreemd amateuristisch voor de Nederlandse machinerie dat de techniek niet in orde is en het kennelijk niet lukt om zo’n belangrijke presentatie te plannen met een uitgeruste Mia.

Gepest door nette meisjes

Alleen al dat die ervaren selectiecommissie, waarover Trouw maandag al schreef, twee beginners kiest is onprofessioneel – gokken ze dat die truc met Duncan Laurence uit 2019 nog een keer gaat werken? Die werd ontdekt en intensief begeleid door Ilse DeLange en pakte de winst, terwijl dat ervaren artiesten als Anouk, Trijntje Oosterhuis en Douwe Bob niet was gelukt.

Mia en Dion hebben Laurence zelf als ontdekker, beschermheer en creatief directeur, maar die lijkt vooral bovenop de details van de gehele presentatie te zitten. Och, hij kan ook niet alles.

In de film van Maartje van Poelje maakten we kort kennis met het duo. Zij, Michaja Nicolaï, met een Russische moeder en Nederlandse vader, was altijd al creatief en ging soms gewoon als clown verkleed naar school – om daar door de verder nette meisjes gepest te worden. Wonend in grote wereldsteden ontdekte ze haar vrijheid. Hij, Dion Cuiper, zong en speelde ook al vroeg en liep aan tegen de verwachtingen van ‘gewoon je schooldiploma halen’. In de ellende na de breuk met zijn vriendin ging hij vol voor de muziek. Daar gaat Burning Daylight ook over: “Je kunt vallen en opstaan, en dan ligt er iets mooiers voor je”, zegt Dion.

De Songfestivalmachine klinkt mooi, maar is natuurlijk een te groot meer waarin ze spartelen met zwemdiploma A. Je hoort in de film vooral de stilte van het team om hen heen en helaas stelt Van Poelje niemand kritische vragen. Ik kan wel een betere droom bedenken. Stuur Mia en Dion gewoon twee jaar het festivalcircuit in en dan naar het Songfestival. Maar omdat dat niet kan: toi toi toi.

Vijf keer per week schrijven Maaike Bos en Renate van der Bas columns over televisie.