Het monument van Little Simz, de lockdownplaat van Suuns en de Maarten van Rossem van de Amerikaanse rap

Little Simz

Sometimes I Might Be Introvert

Vanaf de openingsmaten is het duidelijk dat Little Simz’ ambities verder rijken dan voorheen. Het lijkt wel een oorlogsfilm. Ze leek haar muziek altijd uit de losse pols te maken. Energieke raps over verslavend eenvoudige beats, dat was het recept. Maar dit is een monument van een album. Ze kiest overigens niet simpelweg voor het grote gebaar: ook in de reusachtige stijlenwaaier herkent men de hoge inzet.

Low

Hey What

Na decennialang een carrière te bouwen op wegdroommuziek, maakte duo Low drie jaar geleden ineens een nachtmerrie van een plaat. Die krijgt hier een vervolg, maar met grote verschillen: alle zoete dromen zijn immers gelijk, maar elke nachtmerrie is griezelig op zijn eigen manier. Al is het lastig aan te wijzen waar het verschil met de voorganger hem precies in zit. Het draait nog steeds om ruw verstoorde harmonieën, die daardoor juist nog vrediger lijken te klinken.

Suuns

The Witness

Lockdownplaten volgen vrijwel allemaal hetzelfde patroon: muziek wordt ontdaan van alle poespas, tempo en volume gaan omlaag, alleen de essentie blijft over. Maar hoe moet dat met Suuns? Hun essentie bestáát uit louter poespas, tempo en volume. Na een maandenlang dieet van avondklokken, legpuzzels en blokjes om met de coronahond blijft er weinig over van hun over-je-heen-dendermuziek. Alsof je een rampenfilm kijkt met het geluid uit. Verwarrende luisterervaring.

Homeboy Sandman

Anjelitu

Homeboy Sandman is de Maarten van Rossem van de Amerikaanse undergroundrap. Hij ratelt maar door met die monotone stem van hem en slaat met veel gevoel voor ironie de meest onverwachte zijpaden in. Van de gêne voor zijn liefde voor koemelk komt hij terecht bij de overwegingen om iemand al dan niet te volgen op Instagram. Grappig, maar achter die woordenstroom zit een jongen verborgen die zich haast ongemerkt uiterst kwetsbaar opstelt.