Het liefst geeft zij hem de koosnaam ’m’n hazelnootje’

’De legende van Woesterdam’ van De Kopergietery/Studio Orka op theaterfestival Boulevard van ’s-Hertogenbosch, t/m 14/8. 073-6124505 of www.festivalboulevard.nl

Aan de oever van een vijver wordt het publiek in twee groepen verdeeld. Zij die kunnen zwemmen en zij niet kunnen of niet willen zwemmen. Op de bodem van de vijver ligt een schat, en dan even niet aan een kist vol dukaten denken.

Ooit leefde in Woesterdam (’een van de schoonste plekken van heel de wereld’) een unieke vlindersoort: de buikvlinder. Die zorgde ervoor dat iedereen elkaar doorlopend kuste, dat liefde alom in de lucht zinderde. Totdat een tiran verscheen en alles verbood. De tiran was tegen lachen, tegen fietsen, tegen verlangen, tegen liefde. Alle buikvlinders werden gedood, de appels waarin ze ontkiemden platgetrapt, en alle appelbomen omgehakt.

Dwaallichtje Elvira kan het verhaal dromen, want ’De legende van Woesterdam’ is immers een familieverhaal. Samen met de onverschrokken Patrick de Parkwachter gaat zij op zoek naar ’de laatste appel van Woesterdam’ in een poging de liefde terug te vinden.

En passant gaan zijn naar elkaar op zoek, alleen weten ze nog niet dat ze allebei gek op elkaar zijn. Wel vragen ze zich af wat ’echte liefde’ is. In elkaars aanwezigheid een windje laten, denkt Elvira, die haar geliefde het liefst de koosnaam ’hazelnootje’ zou geven. „Wilt ge nog een boterham met pasta, m’n hazelnootje?”

Patrick is al weer met praktischer kwesties bezig: met een gestolpte eend wil hij de verzonken Woesterdam-appel uit de vijver vissen. Het publiek dribbelt achter hem aan: eerst verscholen onder struiken, dan weer bij deze of gene vijveroever.

Tussendoor verknipt hij nog een buxus als liefdescadeau voor Elvira. Waarop prompt ruzie. Patrick betrekt het publiek erbij om de weggelopen Elvira terug te halen. In samenzang smeekt het publiek smartlappelijk: „O Elvira, de bomen zullen bloehoei-jen, ook al zie je mij-hei nie-hiet staan.”

’De legende van Woesterdam’ is een co-productie van de Vlaamse Kopergietery en Studio Orka en staat als valreepjuweeltje op het Bossche theaterfestival Boulevard.

Katrien Pierlet weet haar fladderende Elvira schuchterder dan schuchter te maken; het lijkt wel of ze Elvira ’afwezig’ speelt.

De Patrick de Parkwachter van Joris Hessels daarentegen laat zich niet zo gemakkelijk omver blazen. Hij roept en banjert erop los. Of hij nou ’250 gram kalverliefde’ uit het publiek moet lospeuteren of onderwater wandelend in zijn varende kano een harpoen moet afschieten. Niet voor niets kent hij immers ’800 boomsoorten en twee soorten mensen’ uit zijn hoofd.