Het is nogal koud in Nederland

Dankzij Neêrlands afkeer van vuil en zwaar werk kon vaderKaygun in 1964 zijn gerespecteerde positie binnen een primitieveen saamhorige dorpsgemeenschap opgeven voor een onderbetaaldebaan te midden van kille individualisten. Na 1976 volgden zijnvrouw en zeven kinderen, nu aangevuld met vijftien kleinkinderen.

Wat twee generaties aan geld en goed wonnen, verloren zegoeddeels aan geborgenheid, aanzien en warmte. Ook in hungeboortestreek degradeerden ze, bij hun vele bezoeken, totvreemdelingen - Alamanci's ('Duitsers'), aangevreten doorgeldzucht en zedenverwildering.

Annerieke Goudappel heeft de Kayguns jarenlang gevolgd, totin Oost-Turkije toe. In eenvoudige taal, meestal effectief enzelden balancerend op de rand van kinderlijk proza, beschrijftze hun herinneringen en belevenissen.

Centraal in haar verhaal staan vader Ali Ekrem, die,afgeleefd, zijn dagen slijt in een Rotterdams koffiehuis, desterk vereenzaamde moeder Adile en vooral hun zoons Bedri enSadri, sociaal werkers, en de succesvolle restauranteigenaarCelal.

Moest Hirsi Ali onder de Kayguns een integratieprijstoekennen, ze zou ongetwijfeld Bedri bekronen: atheïst nu,zonder dubbele nationaliteit en als enige van de familie niet meteen Turks-Koerdische getrouwd; wel gescheiden van een Chineseoperazangeres.

Maar ook hem zien Nederlanders niet als een hunner zitten -althans niet naast zich in een bus, getuige zijn ervaringen nade moord op Van Gogh. Sindsdien is het verschil tussen Nederlanden Turkije geslonken, constateert zijn broer Celal: Turkije wordtsteeds democratischer, Nederland almaar rechtser.

Goudappel zelf geeft zelden commentaar. Juist met haarregistrerende aanpak wekt ze begrip; niet voorintegratie-fundamentalisten maar voor de onmacht van veleallochtonen om aan hun eisen te voldoen.