Het is heel fijn kijken naar het ogenschijnlijk simpele ‘Prince of Muck’

Prince of Muck
Regie: Cindy Jansen
★★★★

Voor de westkust van Schotland ligt een piepklein eiland: Muck. Met zachte glooiingen en fantastische wolkenluchten is het voor sommigen hemel op aarde. Voor anderen een winderig verlaten oord. De oude Lawrence MacEwen zou nergens anders willen zijn. Hij erfde het eiland van zijn ouders: al generaties is het in de familie.

’s Ochtends neemt de grijsbebaarde boer een koud bad en begroet hij zijn koeien: ‘Hello girls!’ De camera van documentairemaakster Cindy Jansen volgt MacEwen stilletjes en op gepaste afstand terwijl hij door het groen scharrelt met de kudde en zijn jonge kleinzoon, en in zijn witgepleisterde huis waar hij kibbelt met zijn vrouw over de bestelling van het varkensvoer. Ooit veroverde hij haar hart met gedichten, zij wist zich bewonderenswaardig te voegen naar de stilte.

Op de geluidsband horen we MacEwen praten over het eilandbestaan. Misschien richt hij zich tot ons. Het zouden ook gesproken flarden kunnen zijn uit de dagboeken (‘een familietraditie’) die hij zijn hele leven al bijhoudt. Secuur noteert hij dagelijks de windkracht, het weer en eilandgebeurtenissen. Klein en alledaags of groots en ingrijpend. De teksten worden steeds korter, constateert hij spijtig. MacEwen senior heeft moeite de leiding van de boerderij over te laten aan zijn zoon.

Het landschap met z’n steeds wisselende kleuren bepaalt de sfeer van een impressionistische film die zowel over continuïteit als vergankelijkheid gaat. Een man met krakende ledematen in een moestuin, een kinderwagen met baby onder zijn hoede: ogenschijnlijk simpele, mooi gecomponeerde en alleszeggende beelden waar het heel fijn naar kijken is.