Het idee was mooi, maar ‘Een leven samen’ is niet de voorstelling die het had kunnen worden

Een leven samen
De Theater BV
★★★☆☆

Van producenten Christian Seijkens en Allard Blom toerde dit voorjaar de smaakvolle, intieme musical ‘Goodbye, Norma Jeane’, over Marilyn Monroe door het land. De tournee werd bruut afgebroken door corona, maar al snel besloten de makers niet stil te zitten. Binnen een maand schreven ze een nieuwe musical waarbij de personages anderhalve meter afstand konden houden, zonder dat het het verhaal in de weg zou zitten. Een dappere actie en investering, zeker nu niets zeker is.

Het idee achter ‘Een leven samen’ is mooi. Script- en liedtekstschrijver Allard Blom schetst een onmogelijke liefde tussen twee jonge mensen die ieder hun eigen kant op gaan, en elkaar – inmiddels dementerend – herontdekken in een verzorgingstehuis. Via afwisselende scènes tussen de twee ouderen (Alfred van den Heuvel en Doris Baaten) en hun jongere alter ego’s (Ara Halici en Alexandra Alphenaar) schuiven verhaal-puzzelstukjes in elkaar. Soms laat Blom leuk heden en verleden kruisen.

Dan spreekt de oude vrouw de gedachten van de jonge vrouw uit tijdens een scène in het verleden. Of de jonge man adviseert zijn oudere zelf: als een stem uit het verleden spoort hij hem aan om zijn hart te volgen.

De urgentie ontbreekt

Alle goede ideeën ten spijt, wordt ‘Een leven samen’ niet de voorstelling die hij had kunnen worden. Wellicht door de ultrakorte productietijd. De teksten stijgen nauwelijks boven clichés uit. Dat het stel elkaar niet kan bereiken, wordt voor de hand liggend vergeleken met de Berlijnse Muur die twee zussen scheidt. En waarom is de relatie eigenlijk onmogelijk? Hij is avontuurlijk/dromerig en zij planmatig/traditioneel. Niets nieuws, niet origineel. Bovendien had de tragiek van dementie veel sterker uitgewerkt kunnen worden.

Al met al ontbreekt de urgentie om over deze personages te vertellen. Waarom moeten we dit verhaal zien? Er hangt wel wat weemoed in de lucht, maar echt drama wordt het niet.

Ad van Dijk schreef mooie, niet altijd eenvoudige liedjes, die de acteurs prima zingen, begeleid door een serene piano op tape. Het is prettige muziek, maar veelal in dezelfde rustige sfeer, die samen met de ingetogen regie van Martin Michel nergens het hart een sprongetje laat maken – noch duistere krochten in duikt.

En dan die anderhalve meter afstand: die hadden de acteurs ook kunnen aanhouden zonder het te benadrukken door flauwe grapjes over waarom ze geen handen kunnen geven.

Tournee t/m 5 december, www.detheaterbv.nl/eenleven