Review
Het boek valt open op een willekeurige bladzijde
Temidden van de vele routineuze Hollywoodfilms is 'Next stop Wonderland' een aangename verrassing. In zijn tweede film hanteert Brad Anderson een luchtige documentaire stijl. Ook vertelt hij zijn verhaal op ongebruikelijke wijze. Hij zet vele, ogenschijnlijk op zichzelf staande, verhalen naast elkaar en bewandelt zijpaden die los lijken te staan van zijn hoofdthema. Anderson kauwt niets voor. Hij gaat er vanuit dat de kijker zelf in staat is verbanden te leggen.
De film speelt zich af in Boston. 'Wonderland' is het eindstation van een forensentrein waarvan ook Erin Castleton (Davis) en Alan Monteiro (Gelfant) gebruik maken. Op subtiele wijze suggereert Anderson zijn hele film door dat deze eenzame dertigers voor elkaar geschapen zijn.
Ze hebben daar nog geen weet van en zullen elkaar pas in de slotscènes ontmoeten en in de armen sluiten. Voordat ze zo - door een wonderbaarlijk toeval - eindelijk hun bestemming vinden, moeten ze allerlei beproevingen doorstaan.
Erin is net verlaten door haar vriend, een eigenwijze milieu-activist. Ze is uitgekeken op mannen en stort zich op haar werk. Haar bemoeizieke moeder maakt zich zorgen en plaatst een contactadvertentie voor haar dochter. Hoewel woedend, wil Erin toch ook weten welke mannen reageren. Ze maakt aan de lopende band afspraakjes, waarbij ze de ene na de andere irritante male chauvinist ontmoet. Met als gevolg dat ze zich nog meer in haar werk vastbijt.
In een ander deel van de stad doet loodgieter Alan ondertussen verwoede pogingen om hogerop te komen. Hij droomt van een carrière als diepzeebioloog en klust om die reden vaak in het noodlijdende aquarium van Boston. Ook zit hij iedere avond met zijn neus in de boeken.
Anderson brengt zijn twee hoofdfiguren onder meer met elkaar in contact door de broers van Alan op Erins advertentie te laten reageren. De heren maken er een melig spelletje van: wie van hen zal het lukken Erin een langdurende tongzoen te geven?
Niet alle plots van 'Next stop Wonderland' grijpen goed in elkaar; de toestanden in het aquarium bijvoorbeeld hadden uit de film kunnen blijven. Daar staat gelukkig tegenover dat Anderson zijn stilistische en inhoudelijke spel met het toeval en het levenslot vaak aangenaam lucide ondersteunt.
Treffend en poëtisch is bijvoorbeeld de rol die boeken in deze film spelen. Geregeld laat Erin een boek openvallen op een willekeurige bladzijde. De eerste zin, of het eerste woord, waar haar oog opvalt, kondigt dan aan wat er de volgende episode zal gaan gebeuren.
