Halina Reijns horrorportret van generatie Z en een ijskoude western op de toendra van Lapland

Hier vindt u films en een serie die deze week door Trouw zijn besproken.

‘The Last Ones’: wild, wild, west in het verre noorden ★★★

In het Lapland van de Estse regisseur Veiko Ounpuu zijn rendiersafari’s ver te zoeken. Het leven in het afgelegen mijnwerkersdorp waar hij filmde is zo onaantrekkelijk dat alleen de roes van drank en drugs rest. Kari, de manipulatieve eigenaar van de mijn weet dat. Hij stuurt zelfs twee dorpelingen naar Zweden om speed te kopen voor zijn medewerkers. Dat zijn niet zomaar dorpelingen, maar concurrenten in de liefde. Hij stuurt de twee weg om seks te kunnen hebben met Riita, de blonde schoonmaakster die – zoals iedereen in het dorp – droomt van een leven elders. Lees hier de recensie.

‘Avec amour et acharnement’: geliefden gevangen in de val het verleden ★★★★

Een nieuwe film van Claire Denis is altijd een feest, hoeveel drama er ook over het scherm voorbijtrekt. Avec amour et acharnement is aan de ene kant een melancholische reflectie op de destructieve kracht van de liefde. Het is ook een film over niet los kunnen breken uit het verleden.

Wat de film zo goed maakt, is dat Denis er vervolgens geen simplistisch verhaal over vreemdgaan of een driehoeksverhouding van maakt. Ze creëert iets veel onrustigers, dreigenders. De fantastische soundtrack draagt daar heel mooi aan bij. Lees hier de recensie.

Halina Reijns Amerikaanse debuut ‘Bodies Bodies Bodies’ zegt iets over de alternatieve wereld van jongeren ★★★★

‘Gevoelens zijn feiten!’, roept iemand midden in een moordspel dat flink uit de hand loopt. De komische uitroep is te horen in Halina Reijns Amerikaanse debuut Bodies Bodies Bodies waarin ze met verve de horror- of slasherfilm mixt met het socialemediadrama. Het is een beproefd recept: via een horrorfilm hedendaagse misstanden en ongemakken aankaarten. Zeker nadat Jordan Peeles Get Out (2017) op verbluffende wijze psychologische horror benutte om iets te vertellen over zwart zijn in Amerika, leefde het griezelgenre op. Lees hier de recensie.

Raadselachtig drama ‘Sundown’ geeft uiteindelijk antwoord op de vraag: wat wil Neil in hemelsnaam in Mexico? ★★★★

Alice en Neil vieren vakantie in Acapulco. Luxe resort: infinity pool, zacht zoevende golfkarretjes, gedienstig personeel dat margarita’s aanreikt. De twee tienerkinderen willen domino spelen, doen al serieus mee met bier drinken. Lekker landerig. De relaties lijken een tikje stroef. “Fijn dat je bent meegekomen”, zegt Alice toch. Dat vindt Neil ook.

Met stevige visuele verrassingen en onverwachte wendingen sleept de Mexicaanse regisseur Michel Franco je mee in de existentiële crisis van een man die niet kan communiceren.

Tegen de tijd dat de zon ondergaat, snappen we heel goed waarom Neil niks meer wil dan dit: onder een parasol op het strand, voeten in het water, een Mexicaans biertje drinken. Lees hier de recensie.

‘Pink Moon’: uitstekend filmdebuut laat je voelen wat niet met woorden is over te brengen ★★★★

Over de bemoeienis van de staat met het einde van ons leven bakkeleien we al decennia en nog steeds is er geen definitief antwoord. Maar hoe zit het met de bemoeienis van familie en vrienden? Hebben die recht op ons leven? Moet je blijven omdat het hen anders pijn doet? En andersom: heb jij het recht wel om iemand zoveel verdriet te doen?

Met vaart en souplesse serveert Floor van der Meulens uitstekende speelfilmdebuut Pink Moon complexe vragen over een zelfgekozen levenseinde. De film houdt van begin tot eind een zekere lichtheid, zonder het onderwerp ook maar een moment tekort te doen. Lees de recensie.