Geen manieren, maar ‘verder is hij toch wel leuk’

Een Trouw-lezeres (eind veertig) wil advies. Ze heeft via Tinder twee afspraken in een café gehad met een leeftijdsgenoot uit een naastgelegen stad en nu deed zich het volgende voor.

Bij het zoeken naar een vrije avond waarop ze allebei zonder kind waren, bleek alleen een donderdag mogelijk. Omdat hij het onzin vond om na zijn werk eerst naar huis te rijden, stelde hij voor dat ze bij haar zouden eten en daarna naar haar buurtcafé zouden gaan.

Het had niet helemaal goed gevoeld, maar ze had ingestemd en gevraagd of er iets was wat hij niet lustte. Toen hij in plaats daarvan ging opnoemen wat hij lekker vond (‘ik hou van mediterraan’), voelde het nog minder goed, maar ze wilde niet flauw zijn dus de afspraak stond.

Bij haar thuis slobberde de man zijn eten naar binnen. Hij had zelfs zijn bord voor zijn mond gehouden om de restjes pastasaus naar binnen te zuigen. Daarna had hij een boer en een scheet gelaten en aangestuurd op seks.

Ze had afgehouden en ze waren naar het café gegaan, maar de lol was er eigenlijk af en de vraag is nu of ze het nog een kans moet geven. Is het niet te snel om iemand na drie afspraken al af te schrijven wegens slechte manieren?

‘Want verder is hij toch wel leuk’, mailt ze.

(Verder is hij toch wel leuk? Dat mag ik hopen!)

Advies vind ik lastig, ik ken de betrokkenen niet.

Een paar vragen heb ik wel, hier komen ze:

Gaat dit alleen over slechte manieren?

Was je er al aan toe om hem bij jou thuis te hebben? Zo nee, waarom zei je ja?

Hij nodigt zichzelf uit, bestelt daarbij wat hij lekker vindt en neemt ongegeneerd alle ruimte in. Zag je een man die jou graag wil leren kennen, of was je meer de cateraar met wie hij ook wel naar bed dacht te kunnen?

Wat hij komt halen is duidelijk, komt hij ook iets brengen?

Als hij in het begin al lomp is, hoe zal het dan zijn als de relatie zich vestigt?

Ik las ergens de uitspraak ‘toon me hoe je één ding doet en ik weet hoe je alle dingen doet’ en daar moet ik nu aan denken. Het fijne van daten op middelbare leeftijd zou moeten zijn dat je niet met onvolwassen gedrag hoeft te dealen, maar helaas zijn veel mensen in emotioneel opzicht eigenlijk nog puber. Of kleuter, of peuter. ‘Ik wil, ik wil, ik wil.’

Ze schrijft het zelf al: het voelt niet goed.

Daar zou ik naar luisteren…

(Toch nog advies.)

Maar: mocht hij echt zo leuk zijn, dan denk ik dat er over slechte manieren wel te praten valt.

Trea van Vliet schrijft over daten op middelbare leeftijd. Waar loop je tegenaan?