Review
Geef de Stones maar weer de schuld
Maar liefst drie vertalers heeft uitgeverij Het Spectrum nodig gehad om de Stones-biografie van Stephen Davis te vertalen, en toch: Stijf hebben ze hun werk gedaan. Eén voordeel: letterlijk terugvertalend kun je er precies achter komen hoe Davis zijn boek vorig jaar echt geschreven heeft. Ook niet van grote stilistische klasse, gelukkig.
Zeur niet, zal de Stones-fan zeggen, het gaat om de feiten! Dat klopt en in die zin is Davis' werk geslaagd. Het is leuk te weten dat Brian Jones eind 1968 in Sussex het huis kocht waar eerder A.A. Milne zijn Poeh-verhalen schreef en dat iedere Brit kent als het huis in Pooh Corner. In het zwembad van dat huis -minder leuk- werd hij in de zomer van 1969 dood gevonden. Onder invloed verdronken? Vermoord? Het is nooit helemaal duidelijk geworden. Wel dit: dat het na die zomer nooit meer wat geworden is. Van een originele, ruige band is het clubje na de dood van hun muzikale brein in rap tempo afgezakt tot een ordinaire rockband met maar één doel: groot blijven.
Nu de film 'Gimme Shelter' weer uitgebracht is, wordt de biografie van Davis ook over de late jaren zestig meer de moeite waard. Interessant is bijvoorbeeld dat de Stones, anders dan de Beatles, The Velvet Underground of Bob Dylan, op hun hoogtepunt in de wereld van de kunsten nog niet echt voor vol werden aangezien. Toen Jagger Maurits Escher begin 1969 vroeg een hoes te ontwerpen voor 'Let it bleed', weigerde de Nederlander bot. Hetzelfde deed de Amerikaanse fotograaf Man Ray. Wel geïnteresseerd was Nicolas Roeg, die zowel Jagger als Marianne Faithfull en Anita Pallenberg goed kon gebruiken voor zijn film 'Performance', over de duivelse trip die volgt als alle persoonlijke, morele en fysieke scheidslijnen wegvallen onder invloed van drugs en occultisme. Geheel in de geest van Burroughs, Borges en Bataille leverde de film een slagveld op. De acteurs werden zwaar overspannen en raakten na afloop nog meer verslaafd aan de dope dan ze al waren. Wie 'Performance' (1970) ziet, begrijpt ook waarom het niet alleen maar toeval was dat het openluchtconcert in Altamont een jaar later volledig uit de hand kon lopen en vier mensen het leven kon kosten. Pure 'horror' was het, zoals je ook kunt zien in 'Gimme Shelter'. Door Hollywood nooit overtroffen. En dan beledigd zijn wanneer je niet tot 'sir' wordt benoemd.
Als hele generaties pochen dat zij de Stones nog altijd te gek vinden, denk ik altijd aan die ene Londense arbeider die, toen de Stones zijn kroeg bezochten kort voor de dood van Brian Jones, mompelde: 'Klote Rolling Stones, wat denken ze wel!'
