Fascinerend tableau van bijna voorbije levens

Die gerimpelde gezichten tonen volgens Ten Napel de 'onbedekte werkelijkheid'. De ogen van de verpleeghuisbewoners reflecteren een scala van gevoelens. Stralende of naar binnen gekeerde blikken, berusting, radeloosheid en angst wisselen elkaar af.

De handen spelen in veel van Ten Napels portretten een belangrijke rol. ,,Ze glijden bij deze mensen voortdurend onrustig over het lichaam en zijn altijd aan het voelen, alsof ze op die manier nog prikkels binnenhalen'', zegt de fotograaf daarover. Soms bleef hij uren op zijn knieen voor iemand zitten. ,,Alleen maar om te kijken en even niet op de knop te drukken'', wachtend op een bepaalde houding of een typerende gezichtsuitdrukking.

Ten Napel maakte zijn project in opdracht van het Amsterdamse Fonds voor de Kunst. Het resultaat is een reeks portretten die een fascinerend tableau van bijna voorbije levens toont. De teksten in het boek van Youp van 't Hek zorgen voor een evenwicht en halen op de juiste momenten de geladenheid uit het onderwerp.

Ten Napel ziet dit fotoproject als een hommage aan de ouderdom. Hij wordt persoonlijk geroerd door het bestaan van deze ouderen. ,,Er zit nog heel veel leven in deze mensen, ik wilde gewoon iets moois laten zien zodat er anders gekeken zal worden naar dementie.''