Review
Fantasieloos gerijmel over negentiende-eeuws Willemstad
De Fransman Charles de Beauvois was in de jaren zeventig van de negentiende eeuw leraar Frans op het Curaçaose Colegio Vargas, een school waar de Zuid-Amerikaanse elite haar kinderen heenstuurde.
Hij publiceerde in lokale tijdschriften, maakte ruzie met vrijwel iedereen en na 1873 is niets meer van hem vernomen. Hii is de vermoedelijke auteur van een miraculeus dichtwerkje, 'Curaçao en poche'. Op rijm beschrijft hij verschillende wijken, straten en gebouwen. Hij doet vooral moeite om maar geen winkelier te vergeten. Alsof het gaat om een gratis huis-aan-huis-blad dat het moet hebben van de lokale advertenties en dus vooral nooit een woord van kritiek laat horen op de plaatselijke middenstand.
Igma de Windt en Florimon van Putte hebben een heruitgave verzorgd, die naast de oorspronkelijke tekst ook een Nederlandse en Papiamentu-vertaling bevat. In hun toelichting zeggen zij dat er van het werk niet veel exemplaren zijn overgebleven en dat het daardoor ten onrechte weinig bekend is als historisch document. Het zijn hele grote woorden voor het fantasieloze gerijmel van De Beauvois.
Dat je toch naar hun heruitgave grijpt, komt door de illustraties. Ze geven een keur van oude foto's en zetten daarnaast moderne foto's van dezelfde plekken. Ondanks alle veranderingen blijkt Willemstad zijn karakter te hebben behouden. Het staat dan ook terecht op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Zwerven door die stad zonder De Beauvois op zak biedt gegarandeerd meer genot.
