Fanmail voor mister Merjin

Bij de bakker kreeg onze zoon een ­huwelijksaanzoek. Hij is twee. De bakkersvrouw wilde wel graag weten of hij een jongen of een meisje was. “Een jongen”, zei ik. Dat kwam overeen met haar wensen.

Ik bedankte haar (niet voor het aanzoek, maar voor de croissants) en we liepen naar buiten. Ik had een beetje haast, want ik moest een lezing geven aan elfjarigen. Een lerares op de school van onze dochter was erachter gekomen dat ik schrijver ben. Ze had me gevraagd of ik een keer in de klas wilde vertellen over het vak.

Nadat ik onze zoon naar de montessoricrèche had gebracht, reed ik door naar de school. Het was even zoeken naar de juiste klas. Even later zat ik op een krukje tegenover veertig kinderen, die me van boven hun mondkapjes uitdrukkingsloos aankeken. Ik stak maar van wal, terwijl ik geen idee had of ze het interessant vonden.

Mijn publiek vertoonde geen enkele reactie

Het voelde een beetje alsof ik het weer­bericht voorlas. Mijn publiek vertoonde geen enkele reactie. Ze zaten stil en staarden naar me. Dit veranderde toen ik vroeg of er vragen waren. Bijna alle kinderen staken hun hand op. Meestal begonnen ze te zeggen dat ze meerdere vragen hadden. Als ik die had ­beantwoord, ging de vinger meteen weer de lucht in.

Een jongen met een spiderman-mondkapje vroeg of ik ook fantasy schreef. Ik zei nee.

Een meisje wilde weten hoeveel koffie ik dronk tijdens het schrijven. Ze verontschuldigde zich voor de persoonlijke vraag.

De vragen bleven maar komen. Ik was al snel doodop. De jongen met het spiderman­-mondkapje stak weer zijn vinger op. Hij vroeg of ik ook fantasy schreef. Ik zei nee.

Pas aan het einde ontdekte ik dat de ­vragen achter me aan de muur hingen. Ze hadden alleen maar hoeven kiezen. Ik snapte nu ook waarom sommige (blijkbaar bijziende) elfjarigen met geknepen ogen langs me heen hadden gekeken voordat ze een vraag stelden.

Ik wist niet of ik in de maling werd genomen

De volgende ochtend kreeg ik veertig ­digitale bedankkaartjes. Hun enthousiasme en dankbaarheid voelden overweldigend. Ik wist niet goed of ik nou in de maling werd genomen of niet.

Een meisje schreef: ‘Yesterday was one of the best days I had.’ En een jongen: ‘I was kind of upset that I didn’t get your autograph.’

Een jongen die ik wel een handtekening had gegeven en die toen enigszins overdreven had gejuicht, schreef dat hij die ging ­inlijsten en boven zijn bed hangen. ‘Thank you, mr. Merjin, and have an amazing day to you and your family.’

Bij de wat geserreerdere bedankkaarten moest ik denken aan de teksten die door ­gijzelaars onder dwang worden opgesteld. ‘Thank you for being an awesome person’, stond op het laatste kaartje. Ik kon er weer even tegenaan.