Excuses aan ontdane lezer(es)s(en) voor mijn aprilgrap

Een paar lezers schreven mij dat ze het jammer vonden dat het geschetste deltaplan voor het taalonderwijs uit de aflevering van afgelopen vrijdag als een aprilgrap bedoeld was. Ze vonden met name het afschaffen van vuistregels en ezelsbruggetjes eigenlijk best een goed idee.

Toch waren er ook lezers die mij nietsvermoedend wezen op een paar kapitale taalfouten. Ik had daarbij overigens wel te doen met een lezeres die mij geheel ontdaan meldde dat zij nog nooit kritiek had geuit op een tekst uit de krant, en zich bijna verontschuldigde dat ze zich daar nu toe gedwongen voelde. Het kan natuurlijk zijn dat zij op haar beurt mij weer voor het lapje gehouden heeft, dan ben ik daar zelf ingestonken, maar het voelde als een authentieke ontzetting, waarvoor mijn excuses!

Het was ook niet allemaal onzin. Een goede aprilgrap is naar mijn idee een mengeling van iets wat zou kunnen en iets wat iedereen die goed oplet wel als onzin kan ontmaskeren.

Het deltaplan bestaat echt!

Dat er in West-Europa in de Middeleeuwen een ‘taalcontinuüm’ bestond is globaal juist: talen gingen inderdaad geleidelijk in elkaar over. Hoe groter de afstand, hoe groter de taalverschillen. Dat was echter eigenlijk toen al vooral een communicatieve afstand: taalovereenkomsten traden op langs handelsroutes bijvoorbeeld. Zonder regelgeving zou je in de huidige geglobaliseerde maatschappij inderdaad verwachten dat de geografische afstand daarbij een kleinere rol zou spelen.

En geloof het of niet: in kringen rond de Vereniging van Leraren in Levende Talen wordt er inderdaad gesproken over een deltaplan voor het talenonderwijs (al zijn er ook die dat een te radicale term vinden). Dat gebeurt echter met leraren en curriculumdeskundigen, en niet met columnisten, want die zijn over het algemeen niet ter zake kundig. Behalve de columnisten van de taalrubriek in Trouw natuurlijk.